©MGM/Dzięki uprzejmości Everett Collection

[Editor’s note: Spoilers ahead for “A Good Person.”]

Kiedy „Garden State” Zacha Braffa zadebiutował w 2004 roku, zrobił dwie rzeczy niemal natychmiast: ugruntował pozycję początkującego filmowca (wówczas najbardziej znanego większości widzów jako gwiazda sitcomu „Scrubs”) jako niezależnego twórcy do oglądania; i, z jeszcze większym skutkiem, zapoczątkował debatę na temat rodzajów postaci kobiecych, które zaludniają takie historie. są słodkie! Są dziwaczne! Istnieją prawie wyłącznie po to, aby pomóc człowiekowi uporać się z jego problemami! To szalona dziewczyna ze snów chochlików!

Krytyk filmowy i ówczesny pracownik AV Club, Nathan Rabin, nadał temu tropowi nazwę rok po premierze „Garden State” wraz z premierą innego filmu, „Elizabethtown” Camerona Crowe’a. Ale jak zauważył Rabin w swoim eseju, „Garden State” Braffa pokonało Crowe’a w tworzeniu postaci, która „istnieje wyłącznie w rozgorączkowanej wyobraźni wrażliwych scenarzystów-reżyserów, którzy uczą ponuro uduchowionych młodych mężczyzn, jak przyjmować życie i jego nieskończone tajemnice i przygody. ”.

Dwie dekady później w swoim „Dobrym człowieku” Braff robi wszystko, co w jego mocy, aby zabić ten sam trop, który pomógł stworzyć. Ale zamiast oferować postać kobiecą z własnymi problemami i pragnieniami, która nie istnieje wyłącznie po to, by awansować mężczyznę, reżyserka zdecydowała się na tani trop z innego paska: To kolejny wąski obraz kobiecości na ekranie, tyle że ona nie jest słodkie lub dziwaczne!

Zamiast pomagać komuś innemu (czytaj: męskiemu zainteresowaniu miłością) rozwiązać ich problemy za pomocą kaprysu i zwariowania, Braff zmienił swoją główną damę (Florence Pugh, podobnie jak oryginalna MPDG Braffa, Natalie Portman, jest lepszą aktorką, która tchnie życie w marne pisanie) w kogoś tak nękanego własnym bólem nie do pokonania, że ​​to cud, że wciąż żyje, nie mówiąc już o pomaganiu smutnemu mężczyźnie.

Ona nie jest maniakalna, ona ma depresję. Ona nie jest chochlikiem, jest praktycznie goblinem. Ona nie jest snem, ona jest koszmarem.

W ciągu prawie dwóch dekad od wydania „Garden State” termin Rabina stał się wszechobecny, wraz z cudownie obszernym wpisem w Wikipedii i kilkoma sprytnymi kontrprzykładami (dodalibyśmy do listy „Ruby Sparks” Zoe Kazana). A Braff wciąż za to odpowiada.

Braff zagrał także w „Garden State”, wcielając się w przygnębionego Andrew Largemana, który wraca do domu w New Jersey po śmierci matki i musi stawić czoła niezliczonym problemom związanym z długotrwałą ciążą. Wkrótce spotyka MPDG Sama (Portman), który jest naprawdę uroczy, dziwaczny i istnieje prawie wyłącznie po to, by pomóc Andrew w rozwiązaniu jego problemów.

„Państwo ogrodu”

Everetta

Podczas niedawnego wywiadu reżyser powiedział The Independent, że stworzył Sama na wzór niektórych swoich ulubionych aktorek, w tym Diane Keaton w „Annie Hall” i Ruth Gordon w „Harold and Maude”.

„Oczywiście słyszałem i szanowałem krytykę, ale byłem bardzo przygnębionym młodym mężczyzną, który miał fantazję o wymarzonej dziewczynie, która pojawiła się i uratowała mnie przed samym sobą, więc napisałem tę postać” – powiedział. „Kiedy to pisałem, miałem nadzieję, że uda mi się przetrwać to, co stało się znane jako kryzys ćwierćwiecza i depresję, i fantazjowałem, że idealna kobieta pojawi się i mnie uratuje”.

Krótko mówiąc, tak, zbudował szaloną, wymarzoną dziewczynę pixie, „idealną kobietę”, która mogłaby go „uratować” (jego! Nawet jego charakter). Dzięki „Dobrej osobie” Braff odwraca sytuację: tym razem jest to kobieta kto potrzebuje ratunku. W końcu pomaga jej w tym mężczyzna.

Problemy Sama w „Garden State” – epilepsja, kompulsywne kłamstwo, jej obca rodzina – są tylko przykrywką, która czyni ją bardziej atrakcyjną i uroczą. Ale w „Dobrym człowieku” Ali (Pugh) jest całkowicie zdefiniowane przez jej problemy, a jest ich wiele i są poważne, wszystkie wynikają z wypadku samochodowego, w którym jej własne rozproszenie prowadzi do śmierci jej przyszłej szwagierki i jej słodkiego męża.

Rok później jej życie legło w gruzach. Niegdysiejsza supergwiazda sprzedaży produktów farmaceutycznych jest bez pracy, bez narzeczonego, uzależniona od opioidów, mieszkająca w domu ze swoją wspierającą matką, bez przyjaciół, bez grosza przy duszy, nieumyta, pozbawiona motywacji i, tak, bardzo przygnębiona. Ali próbuje się oczyścić, tylko po to, by odkryć, że jej lokalne spotkanie Anonimowych Alkoholików (a może to Anonimowi Narkomani? to nigdy nie jest jasne, dziwne jak na film o uzależnieniu) jest również odwiedzane przez Daniela (Morgan Freeman), ojca jej byłego narzeczonego i jego siostra (kobieta, którą Ali zabił w wypadku).

Czy będą w stanie sobie wybaczyć? Aby… ratować się nawzajem?

„Dobra osoba”

MGM

To nie jest metaforyczne pytanie: życie obojga wisi na włosku w trakcie pełnego tortur dramatu. To film, w którym widzimy, jak Florence Pugh pali crack z parą wrednych lokalnych nieudaczników za gównianym barem w dzień powszedni, a to nawet nie zbliża się do najbardziej stereotypowego incydentu w filmie. (Proszę, poczekaj na interludium „Wrzucam twoje tabletki do toalety, kiedy płaczesz i krzyczysz”, gorączkowe szukanie pigułek pod zlewem, a nawet desperacka ucieczka do lokalnej apteki w nadziei, że wykorzysta swój urok osobisty do oszustwa nowy przepis).

Nawet z tą antybohaterką, Braff wciąż nie może otrząsnąć się ze swoich obsesji na punkcie MPDG. Po raz pierwszy spotykamy Ali, gdy uderza w pianino i śpiewa „After Hours” Velvet Underground (to piosenka Mo Tuckera: „Och, pewnego dnia, wiem, że ktoś spojrzy mi w oczy / I powie: „Cześć, jesteś moim bardzo wyjątkowy”) na własnym przyjęciu zaręczynowym.

Wkrótce dowiadujemy się, że wykorzystała tę sztuczkę również na swojej pierwszej randce ze swoim narzeczonym Nathanem (Chinaza Uche), przejmując pianino barowe do trylu, podczas gdy prawdopodobnie wszyscy inni uciekli z jointa. Znasz ten typ i prawdopodobnie z filmów.

Aby zabić własny trop, Braff gwałtownie skręca, nie dając jej nic Ale problemy. Odetnij ją! Więcej klisz! Pokonaj ból! To prawie wystarczy, abyśmy przegapili dziwactwa, ale nie ma szczęśliwego środka: to mania lub depresja i wąskie pojęcie o tym, jaka może być kobieca postać.

Być może nieuchronnie pod koniec filmu uzdrawiająca podróż Ali doprowadziła ją do odzyskania części tego samego kaprysu, który tak złośliwie odrzuciła wcześniej. Wydała EPkę. Przeniosła się do miasta. I spędza pogrzeb ostatniego aktu (tak, dla mężczyzny, który ją „uratował”) ubrana w szalenie nieodpowiedni (czy odważymy się powiedzieć, dziwaczny?) strój, a jednocześnie upewnia się, że wszyscy mają wystarczająco dużo babeczek.

Oczywiście sama je upiekła i są bardzo słodki.

Wydanie MGM „Dobry Osoba” już w kinach.