Jest godzina 17:00, zapada zmrok. Zapaśnicy z różnych grup wiekowych wchodzą na stadion. Chhatrasal Akhada na wieczorny trening. Zatrzymują się w sąsiadującym hostelu sportowym. Trenerzy Jaibir Dahiya, Anil Mann i Pradeep Dahiya czekają na nich.
Każdy z nich wykonuje zwyczajowy dotyk kolan swoich guru, zanim przejdzie do rozgrzewki. Młodzi chłopcy są bardzo podekscytowani. Na każdym z nich widać szeroki uśmiech.
Tydzień temu jeden z nich poleciał do Paryża. W piątek został brązowym medalistą olimpijskim dla kraju. Nic dziwnego, że wszyscy w akademia zapaśnicza w sobotę mówił o Amanie Sehrawacie. Chhatrasal Akhada nie jest nowością w tego typu wzlotach.
Trzy lata temu stażyści Chhatrasal Ravi Dahiya (srebro) i Bajrang Punia (brąz) wygrali Medale olimpijskie w Tokio. Indie mają do tej pory osiem medali olimpijskich w zapasach, 6 pochodzi z Chhatrasal. Zaczęło się od Sushil Kumar, który zdobył brąz w Pekinie w 2008 r., a następnie srebro w Londynie w 2012 r.
Jak niespełnione marzenie doprowadziło do narodzin kolebki wrestlingu
Sushil Kumar, trenowany w tym Chhatrasal Akhada, zdobył brąz w Pekinie w 2008 r., a następnie srebro w Londynie w 2012 r. Na tych samych Igrzyskach w Londynie, Yogeshwar Dutt zdobył brąz dla kraju. To było Satpal Singh – znany wśród swoich podopiecznych jako Guru Satpal – założyciel akademii, który szkolił duet Sushil-Yogeshwar.
W 1988 roku Satpal wraz z dwoma innymi trenerami zapasów – Ramphalem Mannem, znanym jako Guru Ramphal, i Pradeepem Sharmą – założył akhadę na terenie stadionu Chhatrasal w 1988 r. Stadion znajduje się w dzielnicy Model Town w Delhi i jest położony gdzieś pomiędzy stacjami metra Model Town i Azadpur. Przez lata trzej trenerzy otrzymywali pomoc od innego znanego trenera zapasów Virendera Kumara w prowadzeniu akhady.
W czasie swojej kariery zapaśnika Satpal stał się jednym z najlepszych zapaśników Indii, zdobywając tytuł mistrza kraju 16 razy. Na arenie międzynarodowej Satpal zdobył srebro na Igrzyskach Wspólnoty Narodów w latach 1974, 1978 i 1982. Na Igrzyska Azjatyckienieustannie zmieniał kolor swojego medalu, zdobywając brąz w Teheranie 1974, srebro w Bangkoku 1978 i w końcu złoto w New Delhi 1982 przed własną publicznością. W tym czasie Satpal reprezentował również Indie na dwóch igrzyskach olimpijskich – w Monachium 1972 i Moskwie 1980. Jednak nie udało mu się zdobyć medalu.

SZKÓŁKO MEDALISTÓW: Początkujący zapaśnicy trenują w sobotę na stadionie Chhatrasal w Delhi
„Ek mann mein tees thi (Było mi przykro, że nie zdobyłem medalu olimpijskiego). Dlatego założyłem akhadę na stadionie Chhatrasal. Chciałem wypuścić na rynek medalistów olimpijskich” — mówi Satpal TOI. „Teraz wyprodukowaliśmy nie jednego, ale sześciu medalistów olimpijskich.
„Kiedy pojechałem na igrzyska olimpijskie, nigdy nie widziałem maty, a trening na niej był czymś zupełnie innym. W tamtym czasie kraje europejskie walczyły na matach od lat. Chciałem to zmienić. Chciałem dać naszym młodym zapaśnikom równe szanse na walkę na poziomie międzynarodowym. Pierwszą matę dostaliśmy na Chhatrasal Akhada w 1992 roku. Sushil, który miał wtedy 15 lat, trenował na macie i zdobył złoto na World Cadet Games w 1998 roku” — dodaje Satpal, który ma teraz 69 lat.
W Chhatrasal trenują początkujący zapaśnicy nie tylko z Delhi, Haryana i okolic, ale są też tacy, którzy przybyli z tak odległych miejsc jak Maharashtra i Madhya Pradesh. Jeden z nich, Dhanraj, pochodzący z Maharashtra, mówi: „Yahan ki mitti mein kuch alag baat hai (Tutaj jest coś innego). Dlatego przyjechałem tutaj, żeby trenować.”
Gdy wejdziesz na teren akhady, na ścianach zobaczysz gigantyczne zdjęcia Sushila, Raviego, Yogeshwara i Bajranga. Chhatrasal Akhada jest dla wrestlingu tym, czym Sansarpur w Jalandhar w Pendżabie jest dla hokeja, a Azad Maidan w Mumbaju dla krykieta.
Akademia zapaśnicza stała się obecnie najnowocześniejszym obiektem, w którym panuje nowoczesność pod względem wyposażenia, ale tradycja jest przestrzegana, jeśli chodzi o relację guru-shishya (mistrz-uczeń). Jest wielu zapaśników na poziomie kadetów, młodzieży, a także na poziomie seniorów, którzy trenują w tym samym czasie, pod tym samym dachem, a ich motywacja jest taka sama. „Chcę zdobyć medal olimpijski i sprawić, by mój kraj był dumny” — mówi Mohit Dahiya, 15 lat, który niedawno wygrał na poziomie mistrzostw Azji Młodzieży.
„Chcę naśladować Sushil pehelwaanRavi pehelwaan, Aman pehelwaan. Są moimi bohaterami. Wiem, że jeśli dobrze trenuję i słucham swojego trenera, to mogę również zdobywać medale na olimpijskim etapie”, dodaje 16-letni Deepanshu. Co sprawia, że ​​akhada jest tak wyjątkowa? Jeden z obecnych trenerów, Jaibir Dahiya, który sam trenował tutaj w latach 90. pod okiem Satpala, Ramphala i Pradeepa, mówi: „Kiedy trenujesz w błocie, stajesz się naprawdę twardy jako zapaśnik. To tam powstaje twój fundament.

„Trening w błocie pomaga początkującym wrestlerom osiągnąć prawdziwą siłę. Ruch w błocie jest trudny, dlatego wrestlerzy muszą używać dodatkowej siły. Więc kiedy są kładzieni na macie, nagle odkrywają, że poruszają się szybciej i są bardziej zwinni. Wszystko dzięki godzinom spędzonym w błocie” – dodaje. Obecnie akhada otrzymuje mnóstwo zgłoszeń. Wielu młodych ludzi chce trenować pod okiem trenerów w Chhatrasal. Jak więc dokonywana jest selekcja?
„To próby. Zapisani są tylko ci, którzy naszym zdaniem mogą mieć przyszłość w zapasach. Nasze szkolenie jest bardzo ciężkie i rygorystyczne, a młodych motywujemy do osiągania granic możliwości. Naszym celem jest zapewnienie medali dla kraju, dlatego przygotowanie – już od najmłodszych lat – jest bardzo solidne” – mówi Anil Mann, inny trener, który był kiedyś stażystą.
Na zewnątrz kwater mieszkalnych znajduje się mała świątynia. Przed codziennymi czynnościami zapaśnicy modlą się do Lorda Hanumana – ulubionego bóstwa społeczności zapaśniczej – i proszą o siłę.
Zanim odejdziemy, trener Jaibir wskazuje na pięciu-sześciu młodych zapaśników i mówi: „Ci zdobędą medale olimpijskie w przyszłości, mogę was zagwarantować”.