Zabawne kody do filmów Cheetos
Kapitalizm jest jak Cheeto — wysoko przetworzony, zależny od ogromnej ilości nisko płatnej siły roboczej, smaczny, ale bez pożywienia, pozostawiający osad na palcach każdego uczestnika przekąsek przypominający Lady Makbet. To właśnie ten interesujący nadmiar, plama jego uporczywych pozostałości, jest chyba najbardziej interesująca w tej metaforze. Po każdej transakcji coś zostaje, drobny pył zysku i dyskomfortu. To trochę rzeczywistości po oddaniu się fantazji; Cząsteczki jedzenia wydają się pytać: „Skąd się wzięły te Cheetosy? Ile gazu spalono, aby dostarczyć je do twoich ust? Kto na nich zyskał? Kto je właściwie stworzył, ile zapłacono im za pracę i jak sobie radzą?
Albo po prostu umyj ręce od tego wszystkiego i zapomnij. Zajrzyj do torby przed kolejnym kęsem Flamin’ Hot, nowy, żywy film, który ma inspirować i podnosić na duchu. Film dołącza do ostatnich tytułów, m.in powietrze, tetris, I Jeżyna (nie wspominając House of Gucci, Ford przeciwko Ferrari, i inne), z których wszystkie oferują niezwykłe biografie produktów i marek, czy to butów, gier, czy telefonów. Oczywiście w tym nowym filmie to Flamin’ Hot Cheetos, pierwszy film fabularny wyreżyserowany przez Evę Longorię.
Longoria i świetna obsada pomagają Flamin’ Hot wyróżniać się na tle reszty paczki (w tym przypadku paczki), skupiając się mniej na produktach, a bardziej na ludziach. To kapryśna biografia Richarda Montañeza i jego żony Judy, która ma być celebracją ich meksykańskiej kultury i wartości klasy robotniczej, a nie tandetnym, pełnometrażowym lokowaniem produktu Frito-Lay.
Jednak w rezultacie w filmie jest coś jeszcze bardziej ambiwalentnego, ale do tego dojdziemy. Dla większości ludzi, Flamin’ Hot będzie pyszną przekąską — dobra zabawa z odrobiną sera i niewielką ilością składników odżywczych, ale mimo wszystko przyjemna. Na tym kończymy nasze gastronomiczne kalambury, więc przejdźmy do dania głównego (ups).
Kolorowa i wygodna historia przegranego
Flamin’ Hot ma niemal natychmiastową pocieszającą atmosferę w tym sensie, że wszystko jest znajome, ale zrobione bardzo dobrze, a każda postać jest na tyle czarująca, że zasługuje na twoją uwagę. Są wszystkie znajome, tandetne tropy (głos z perspektywy czasu, małe sekwencje fantasy POV, walka i konflikt, po których następuje nieunikniony sukces), ale reżyseria Longorii jest barwna i skuteczna. Dochodzi do sedna, przemierzając lata w zabawny sposób, który nigdy nie jest dezorientujący. Cały film wydaje się zabawny i szybki, ale także osadzony w emocjonalnej przestrzeni Jessego.
Richard Montañez dorastał bez niczego poza dobrą matką. W szkole wykluczony, nauczył się przetrwać w kreatywny, dochodowy sposób, jakby od urodzenia był małym przedsiębiorcą. Wiedział, jak się krzątać, przechodząc od kapitalizmu burrito (sprzedawanie wspaniałej kuchni swojej mamy białym dzieciakom, których umysły były oszołomione smakami) do kradzieży i życia gangów, uosabiając drogę od szkoły do więzienia, rozwiniętą przez systemową niesprawiedliwość (i kapitalizm, ale czekaj, jedziemy).
Jesse Garcia błyszczy wśród świetnej obsady
W końcu Montañez chciał zyskać szacunek i zostać obywatelem. Założył rodzinę z uroczą żoną Judy (uroczą, ale niedostatecznie wykorzystywaną Annie Gonzalez) i rozpoczął pracę jako kustosz w zakładzie Frito-Lay. Ma zaraźliwą ciekawość i zainteresowanie działaniem zakładu i ludźmi, którzy tam przebywają, a rola Jessego Garcii jest godna nagrody. Jest autentyczny i słodki w pozbawiony sentymentów sposób, z energią szczeniaczka i odpornością klasy robotniczej. Garcii nie można się oprzeć i sprawia, że Richardowi zawsze warto kibicować.
W fabryce Frito-Lay Montañez spotyka i powoli zaprzyjaźnia się z Clarence’em (wspaniałym Dennisem Haysbertem), onieśmielającym, ale ostatecznie życzliwym człowiekiem i genialnym inżynierem. Podczas gdy Montañez jest Amerykaninem meksykańskiego pochodzenia, a Clarence Afroamerykaninem, obaj żyją w tym stylu, w którym tak duża część społeczeństwa odrzuca ludzi (zwłaszcza w latach 80. i 90., kiedy akcja filmu jest w większości rozgrywana). Łączą się i pomagają sobie nawzajem w rozwoju, gdy żadne z kierownictwa wyższego szczebla nie będzie ich promować ani słuchać ich pomysłów.
Judy też pomaga Richardowi się rozwijać. Razem wymyślają przepis na Flamin 'Hot Cheeto, a Richard porusza się po systemie, aby przyciągnąć uwagę dyrektora generalnego PepsiCo, Rogera Enrico (Tony Shalhoub). Co ciekawe, Enrico został później prezesem DreamWorks ds. animacji — na górze większość rzeczy wygląda tak samo.
Czy Flamin’ Hot jest oparty na prawdziwej historii?
Dopełnieniem obsady jest legenda komedii Matt Walsh (nie, nie To Matt Walsh) oraz znakomitą obsadę meksykańsko-amerykańskich aktorów, w tym Emilio Rivera, Pepe Serna, Bobby Soto i Jimmy Gonzalez. Każdy dobrze sobie radzi Flamin’ Hot, choć niewątpliwie jest to program Garcii, ponieważ film jest zasadniczo filtrowany przez jego perspektywę. Na przykład podczas Flamin’ Hot może być przez niektórych reklamowana jako prawdziwa historia, a Montañez z pewnością opowiedział tę historię w sposób przedstawiony w tym filmie, istnieją pewne doniesienia, które przeczą prawdziwości filmu.
Nie popełnij błędu, Montañez naprawdę zaczynał jako kustosz w Frito-Lay i pracował aż do najwyższego stanowiska kierowniczego, pozostając w firmie przez ponad cztery dekady, ale jest wysoce wątpliwe, czy faktycznie wynalazł Hot Cheetos Flamin. Zostało to pierwotnie zgłoszone przez The LA Times dwa lata temu; jak napisał dziennikarz Sam Dean: „Montañez osiągnął sukces, od szmat do bogactw, od hali produkcyjnej do pakietu korporacyjnego. Po prostu nie zrobił Flamin 'Hot Cheetos”. Daleko od społeczności Richarda w Kalifornii, produkt opracowała młodsza pracownica Lynne Greenfeld z Plano w Teksasie. Vanity Fair opublikowało niedawno artykuł zatytułowany „Flamin’ Hot Scam: Did the Flamin’ Hot Cheetos Creator Sell a Kłamstwo?”
Szczerze mówiąc, dla większości ludzi będzie to prawdopodobnie nieistotna ciekawostka, ponieważ czerpią inspirację, jakkolwiek mogą ją zdobyć. dzień świstaka nie jest oparty na prawdziwej historii, ale wciąż inspiruje do zmian i może sprawić, że ktoś będzie chciał być lepszym człowiekiem. W rzeczywistości jest to pomysł Flamin’ Hot jest dosłownie kawałkiem POV, z historią upodmiotowioną przez przesadną pamięć Montañeza, co czyni film bardziej fascynującym.
Z perspektywy fantastycznego kapitalizmu
„To jest w 1000% prawda Richarda Montañeza, a on był bardzo zaangażowany”, wyjaśniła Eva Longoria w MovieWeb. „W chwili, gdy z nim usiadłem, pomyślałem, że chcę, żeby film był w jego POV. To musi być z jego POV. Chcę być w jego umyśle […] I prawdopodobnie właśnie to sprawia, że film jest najbardziej zabawny, ponieważ jesteśmy w głowie Richarda przez 100% czasu. , lekkostrawna część. I to jest naprawdę interesujące — film ujawnia, że aby opowiedzieć inspirującą historię w kapitalizmie, trzeba przedstawić ukrytą fikcję.
Jak wspomniano, Flamin’ Hot to komedia biograficzna o jednostce, jej rodzinie i społeczności, a rzeczywisty produkt i korporacja bardziej przypominają scenerię, w której opowiadana jest historia. Inne „filmy produktowe” mogą nieco dramatyzować, ale zasadniczo są oparte na prawdziwych historiach. Tutaj produkt musi być postacią drugoplanową, narracja musi być milcząco fikcyjna, a historia musi celebrować kulturę rodzinną i imigrancką, aby film skutecznie promował fundamentalne kłamstwo naszej gospodarki — Dasz radę! Nawet jeśli szanse są przeciwko tobie, rząd nie dba o to, a społeczeństwo odrzuca cię jako „obcego”, „nielegalnego”, wciąż możesz to zrobić! Po prostu ciężko pracuj, dostaniesz się tam!
Oczywiście wiemy, że to nieprawda. „Górne 10% gospodarstw domowych posiada 76% całego majątku w Stanach Zjednoczonych, podczas gdy dolne 50% gospodarstw domowych posiada tylko 1% całego majątku”, zgodnie z badaniem finansów konsumenckich Rezerwy Federalnej (zgodnie z raportem Finance Buzz). Mit merytokracji przekonuje klasę robotniczą, że jeśli będą się uczyć i pracować wystarczająco ciężko, mogą odnieść sukces i dołączyć do tych 10% elit.
Pikantne znaczenie Flamin’ Hot
W rzeczywistości arbitralne zbiegi okoliczności są jedynym przyjacielem klasy robotniczej, ponieważ główna przyczyna sukcesu gospodarczego jest po prostu z góry ustalona (konta bankowe twojej rodziny i posiadana przez nią własność, gdzie się urodziłeś itd.). Flamin’ Hot flirtuje z solidarnością związkową, władzą ludu i świadomością klasową, głównie w przyjaźni Richarda i Clarence’a, ale tylko z trudem. Podczas gdy film może spodobać się liberałom dzięki swojej historii meksykańskich Amerykanów z klasy robotniczej, którzy wznoszą się ponad rasizm i zmierzają na szczyt korporacyjnej Ameryki, fantazja o Flamin’ Hot jest ostatecznie konserwatywny — tradycyjna rodzina, merytokracja, miły dyrektor generalny, który docenia ciężką pracę, szczęśliwe zakończenie.
Mamy więc do czynienia z dwoma odczytami Flamin’ Hot, oba z odrobiną kinowego podstępu. Możesz zmyć pył Cheeto z palców. Większość ludzi zaakceptuje tę fantazję i zobaczy to jako barwny, zabawny, podnoszący na duchu film o sukcesie przegranego, w wyniku czego zostanie im sprzedane kłamstwo kapitalizmu i będą kojarzyć korporacje ze szczęśliwymi pracującymi rodzinami, wszyscy Obywatele Zjednoczeni.
Niektórzy widzowie mogą jednak zdecydować się na zbadanie cząstek pomarańczowego śmieciowego jedzenia pokrywających ich palce i otworzyć oczy na coś innego. Niektórzy ludzie mogą przejrzeć fantazję i rozpoznać zmienioną sztuczność filmu i jego ostrzejszą interpretację — być zainspirowanym i podniesionym na duchu przez nasz system ekonomiczny to mieć urojenia, żyć w hiperbolicznej fantazji o czyimś projekcie. W rzeczywistości pogoń za szczęściem i spełnieniem nie idzie w parze z kapitałem, a żeby czuć się dobrze w tym świecie, trzeba wierzyć w płonącą gorącą fikcję. Przynajmniej do rewolucji lub upadku. W międzyczasie możemy wybrać sposób interpretacji świata i zdecydować, co zrobić z naszymi poplamionymi rękami.
Z Searchlight Pictures, Flamin’ Hot jest już dostępny do streamowania w Hulu i Disney+.
