Kiedy zastanawiałem się (próbowałem sobie przypomnieć), kiedy i jak powstała ta grupa badawcza, zacząłem przeszukiwać swoje archiwa, przeglądając trzy notesy kolumnowe w pierścieniach (napisane zaraz po Wielkim Powodzi). Odkryłem jedno, zatytułowane „Badania genowe, proste podejście”. Wydaje się, że jest to geneza wspomnianego instytutu. Chciałbym jeszcze raz podzielić się tą historią. Tutaj idzie.

Badania genów to niesamowita dziedzina nauki (i nadal nią jest!). Nie mam tu na myśli obserwacji dżinsów typu Levi i innych znanych marek, która wydaje się być hormonalnie stymulowaną przypadkową inspekcją, a nie prawdziwymi badaniami (mimo że jest to uniwersalne i całkowicie naturalne).

Zamiast tego mam na myśli fantastyczny świat badania submikroskopowych elementów naszych chromosomów, które kontrolują naszą istotę i przeznaczenie w sposób, którego jeszcze nie rozumiemy. Nawet wtedy nadal nie jesteśmy w stanie pojąć genetycznej kontroli wielu naszych zwyczajnych zachowań.

Proponuję, abyśmy tęsknili za drzewami, widząc tylko las (metafora środowiskowa). Powinniśmy analizować powszechne codzienne nawyki i postulować ich kontrolę genetyczną jedynie na podstawie obserwacji. Jest to radykalnie elementarne podejście, które bardzo różni się od skomplikowanych badań laboratoryjnych. Weźmy na przykład możliwy gen zamykania drzwi.

Pomysł ten przyszedł mi do głowy pewnego dnia dzięki skomplikowanej czeskiej logice (nie jest to sprzeczność sama w sobie), gdy wycierałem kroplę krwi z głowy po uderzeniu nią w ponownie otwarte drzwiczki szafki do spiżarni.

Uświadomiłem sobie, że w naszym pięcioosobowym domu (wówczas) dwóch członków spontanicznie zamknęło drzwi, a trzech nie. Jestem, jak to nazywam, pozytywnym genem zamykania drzwi (DC+). Nie jestem w stanie zliczyć, ile drzwi zamknąłem na przestrzeni lat, gdy ktoś wyjął miskę z płatkami śniadaniowymi lub był na strychu. Można by przypomnieć mieszkańcom DC o zamknięciu drzwi i zrobić to kilka razy, ale nie będzie to trwałe. Groźby życia i zasiłków nie działały lepiej.

Pomyśl o tym w swoim domu. Jestem pewien, że można znaleźć genetycznie kontrolowane zachowania, których wcześniej nie zauważano. A co z genem wyłączającym światło (LTO)? Ponownie, w naszym domu niektóre były LTO+, a niektóre LTO-. Wydaje się, że u tych samych pacjentów występuje ten sam wzór co gen DC. Być może ten sam gen odpowiada za oba zachowania? Ponadto, czy my, ludzie DC i LTO+, rzeczywiście jesteśmy tymi z niedoborami, podczas gdy inni mają gen(y) otwierania drzwi i pozostawiania światła, a my nie?

Czy widzisz nieskończone możliwości świeżej, zwodniczo prostej koncepcji badań genów? Być może moglibyśmy zebrać razem wystarczającą liczbę prostych naukowo umysłów, aby utworzyć grupę badawczą o nazwie Simple Minded Gene Research Associates (obecnie Instytut) i pisać wiele grantów rządowych, podróżować do egzotycznych miejsc w celu badania różnic kulturowych itp.? Jest tak wiele cech, które można przeanalizować, jak na przykład kluczowy gen tracący. Znasz kogoś, kto mógłby to posiadać?

Ale mogą istnieć obszary, które mogą powodować niebezpieczne wstrząsy i spory między członkami gospodarstwa domowego, jak na przykład utrata klucza? Musimy być ostrożni.

Cóż, to był początek wszystkich doniosłych badań przeprowadzonych w obecnym instytucie, które co roku prezentuję w tej przestrzeni, a które być może żywo pamiętacie – ale jest to mało prawdopodobne. Tak czy inaczej, mam nadzieję, że będziesz cieszyć się dobrą dawką odpowiednio przygotowanego ajerkoniaku, zastanawiając się nad tym pomysłem. A Ty (i nasz świat) macie bardzo, bardzo zdrowy i spokojny rok.