Nina Westervelt/Variety/Getty Images

Podczas gali Tony Awards za chwilę zostanie ogłoszona ostatnia nagroda wieczoru (dla najlepszego musicalu, przyznana Obcy), ale szampan już płynie w PJ Clarke’s naprzeciwko Lincoln Center, gdzie odbywa się ceremonia. W restauracji organizowane jest przyjęcie Stereofonicznymodna nowa sztuka w tym sezonie, która podąża za zespołem z lat siedemdziesiątych (tzn nie Fleetwood Mac) podczas pracy nad nowym albumem, będąc u progu wielkiej sławy, gdy rozstania, ostre imprezowanie i walka o władzę grożą zakończeniem tego wszystkiego. Program zebrał w tym roku 13 nominacji, co jest rekordem Niewolnicza grarekord najczęściej nominowanej sztuki w historii Tony Awards. Ale w przeciwieństwie Niewolnicza graktóry nie zdobył ani jednej statuetki, ostatecznie zgarnął do domu pięć trofeów, w tym jedno za najlepszą grę.

Will Butler, były członek Arcade Fire, który napisał oryginalne piosenki do spektaklu, zadomowił się już w Clarke’s i wznosi kieliszek martini, podczas gdy obsada i zespół odpowiedzialny za Obcy wchodzi na scenę, aby odebrać nagrodę. Butler przegrał w swoich kategoriach (odpowiednio najlepszy wynik i najlepsze orkiestracje z dyrektorem muzycznym Justinem Craigiem), ale przez kilka ostatnich burzliwych miesięcy programu szczyci się dobrą formą.

„Czułem się wspaniale, potem byłem zmęczony, potem poczułem się dziwnie, a potem wspaniale” – mówi później tego wieczoru. „Potem trochę zjadłem i teraz czuję się naprawdę dobrze”.

Spektakl jest zwieńczeniem 11-letniej pracy jego, reżysera Daniela Aukina (nagrodzonego w kategorii Najlepszy reżyser) i dramatopisarza Davida Adjmiego (zdobywcy trofeum za najlepszą sztukę). „To było bardzo znajome” – Butler mówi o rodzaju „alchemii”, która przyciągnęła go do zespołu. „Arcade Fire to zespół bardzo współpracujący. Mój obecny zespół bardzo współpracuje. To wymaga głębokiej współpracy. Wszyscy, którzy nad tym pracują, są w piękny sposób pisarzami i redaktorami”.

Podczas gdy Butler siada, aby porozmawiać o swoim wieczorze, przed przygotowaniem się do wyjścia jego ojciec podchodzi, aby ponownie mu pogratulować. Całą obsadę i ekipę otaczają zachwyceni przyjaciele i rodzina, którzy ekscytują się jeszcze bardziej niż zszokowani zwycięzcy i nominowani.

Podczas przemówienia powitalnego dla Best Play bardzo zdenerwowany i podekscytowany Adjmi zażartował, że beta-bloker, który podał mu agent przed programem, nie zadziałał. Kiedy przychodzi na imprezę, pytam go, czy już się rozpoczęło, na co stanowczo odpowiada: „Nie!”

„Myślałem, że na tym etapie będę musiał zostać hospitalizowany” – kontynuuje. „Kiedy szedłem po schodach, powiedziałem reżyserowi: «Nie mogę tego zrobić». Chcę wrócić na swoje miejsce. To było przerażające!”

Od Stereofoniczny Otwarty w kwietniu, był jednym szokiem za drugim — mnóstwo entuzjastycznych recenzji i wyprzedanych domów pozwoliło przedłużyć wystawę do stycznia (na razie). Nawet ścieżka dźwiękowa zyskała na popularności: obecnie ma więcej słuchaczy miesięcznie w Spotify niż zwycięzca Best Revival of a Musical Wesoło toczymy się dalej.

„Gdy tylko przyzwyczaję się do tego, że dzieje się coś nowego, wszystko znów się rozpada” – zastanawia się Adjmi. „Myślę sobie: «Zaczekaj chwilę, jaka jest teraz moja rzeczywistość?» To zarówno serial rozwijający się sam w sobie, ale także publiczność i krytycy reagujący na niego w sposób, który moim zdaniem jest naprawdę przesadzony. Ludzie wracają 10 razy. Wywiera na ludzi hipnotyzujący wpływ.”

Adjmi przypisuje to rodzajowi szumu szeptanego, jaki wywołał przedstawienie poza Broadwayem w Playwrights Horizon, gdzie zagorzali fani teatru i miejscowi nowojorczycy co wieczór wypełniali znacznie mniejszy teatr. Ale nawet wtedy nie było jeszcze jasne, czy istnieje tak nowa i ryzykowna koncepcja programu, w ramach którego widzowie będą oglądać dramat zza płyty rezonansowej studia nagraniowego.

„Podczas pierwszej zapowiedzi usiadłem na miejscu krytyka. Trwało to 20 minut, a ja po prostu zacząłem trochę płakać, bo publiczność się śmiała” – wspomina Ryan Rumery, który zdobył dziś wieczorem nagrodę w kategorii „Najlepszy projekt dźwiękowy spektaklu dla Stereofoniczny. Był zachwycony, że widzowie natychmiast zrozumieli, co chcieli osiągnąć w tym programie. „A ja na to: «OK, ta scenografia będzie pasować». Potem zaczyna grać muzyka, a ja pomyślałem: „Możemy to zrobić”.

Will Brill, który zdobył nagrodę dla najlepszego aktora drugoplanowego w sztuce teatralnej, pokonując Jima Parsonsa, Coreya Stolla i dwóch jego Stereofoniczny koledzy z obsady, krąży po jadalni na parterze u PJ Clarke’a. Z trofeum w dłoni i w długiej tunice bez rękawów nałożonej na spodnie, wszyscy przechodnie chwytają Brilla za łokcie. Dla niego, Stereofoniczny jest dowodem cierpliwości.

„Ten spektakl to prawdziwa lekcja tego, że nie można planować, ponieważ David Adjmi i ja spotkaliśmy się w kawiarni 10 lat temu, a on napisał siedem stron tej sztuki i pomyślał: „Myślę, że będziesz w tym kiedyś zagram” – wspomina. „A potem spotkałem go trzy lata później w kawiarni w Los Angeles, był tak szalony, że pisał swoje wspomnienia, i pomyślałem: «Och, nigdy nie zrobimy tej sztuki». A teraz zdobywam za to nagrodę Tony”.

Brill gra Rega, założyciela nienazwanego zespołu, który znajduje się w centrum fabuły. To zmartwiony, uzależniony od narkotyków i alkoholu basista, którego żona i koleżanka z zespołu Holly (Juliana Canfield) jest gotowa opuścić go na dobre. Pod koniec występu i tworzenia albumu Reg trzeźwieje, odnajduje spokój i zakochuje się w kimś innym. Fabuła jest ogromna, ale Brill gra ją z humorem, wdziękiem i empatią.

„Czuję się bardzo szczęśliwy, że mogę z nim zagrać. To taki słodki człowiek” – mówi Brill. „Takie programy sprawiają, że zastanawiam się, czy mam fizyczną, umysłową i emocjonalną zdolność do tego życia. David poprosił nas o tak wiele, a my wszyscy to uwielbiamy i nie zastanawialibyśmy się dwa razy, żeby to zrobić.

Teraz, gdy nerwowy charakter sezonu Tony’ego już minął, obsada i zespół mają inne rzeczy, na których mogą się skupić – na przykład letnią trasę koncertową zespołu Butlera Will Butler + Sister Squares, podczas której planują zagrać kilka piosenek z serialu. W najbliższej przyszłości on i Adjmi planują także wspólne napisanie opery rockowej. Adjmi przyznaje jednak, że od trzech miesięcy nie jest w stanie myśleć o swoim innym pisarstwie. Ostatnio odbiera telefony od kadry kierowniczej w sprawie adaptacji Stereofoniczny w film lub serial telewizyjny.

„Zapewniam im zabawę” – mówi, dając jasno do zrozumienia, że ​​nic nie zostało jeszcze podpisane ani potwierdzone. W tej chwili nie ma nic do ujawnienia poza rosnącym głodem ich publiczności, aby głębiej zanurzyć się w świecie Stereofoniczny w końcu będzie nasycony. „Myślę, że to na pewno mogłoby się udać. Wiem, że musiałbym umieścić go na nowej szalce Petriego i pozwolić mu rosnąć, ponieważ zaprojektowano go z myślą o bardzo teatralnym doświadczeniu. Jestem podekscytowany tym wyzwaniem. To mogłoby być ekscytujące w innym medium.” Poza rodzącymi się planami napisania opery rockowej z Butlerem, Adjmi ma dokończyć prace nad dwuczęściową sztuką dla Public Theatre.

PJ Clarke’s to dla zespołu dopiero pierwszy przystanek wieczoru. Pojawią się w Carlyle, gdzie co roku impreza prowadzona przez dyrektora ich firmy reklamowej O&M jest gospodarzem imprezy, na której trzeba być. To wyśmienita impreza z gwiazdami, która uświetnia wieczór przy niekończących się frytkach i butelkach Moët.

W pobliżu wejścia na Madison, Odpowiedni nominowana Sarah Paulson plotkuje z Billym Porterem. Przy barze Bemelmana Eddie Redmayne bierze suwak z tacy, podczas gdy piosenkarze z salonu wykonują jego otwierający utwór z Kabaret. Tłum gromadzi się w sali balowej, po czym otwiera się drugie piętro ze stacją z omletami i DJ-em grającym remiksy Lauryn Hill i Janet Jackson.

Butler jest jednym z pierwszych członków zespołu, który przedostał się na zatłoczoną scenę. Kiedy dwie nominowane do nagrody Tony gwiazdy serialu, Sarah Pidgeon i Juliana Canfield, przybywają około drugiej w nocy, natychmiast zostają wciągnięte w sesję zdjęciową z innymi nominowanymi, np. Piekielna kuchniaShoshana Bean. Brillowi szybko udaje się zadowolić małe tłumy w każdym pomieszczeniu, do którego wejdzie, chłonąc gratulacje. Eli Gelb, który gra udręczonego inżyniera zespołu, pojawia się około 3 w nocy, powodując własne zamieszanie związane ze zdjęciami w pobliżu wejścia do Bemelmana.

Na scenie Adjmi podkreśliła znaczenie obsady do tego typu ról osób, które nie były jeszcze gwiazdami Broadwayu. Ale patrząc na to, obsada i zespół z tyłu Stereofoniczny stały się już największymi gwiazdami sali.