W niniejszym badaniu wykazaliśmy, że osoby chore na trąd mają wyższy poziom PTX3 niż osoby zdrowe, włączając osoby z kontaktu domowego bez objawów klinicznych lub dawców krwi. Ponadto stwierdzono, że poziomy PTX3 były wyższe przed rozpoczęciem MDT.

Czynniki immunologiczne i genetyczne żywiciela mogą wpływać na podatność na trąd, determinując ryzyko choroby [17]. Lektyna wiążąca mannozę (MBL) i jej polimorfizmy: MBL2jest przykładem białka ostrej fazy zaangażowanego w aktywację układu dopełniacza poprzez szlak lektynowy, co zostało szeroko zbadane w leczeniu trądu [18]. Wydaje się, że MBL ma podwójne działanie, gdzie może wiązać się z ochroną przed infekcją, ale może również mieć negatywny wpływ, ułatwiając proliferację prątków i zwiększając ryzyko trądu wielobakteryjnego [18]. Dlatego też, biorąc pod uwagę, że PTX3 jest ważnym białkiem ostrej fazy zaangażowanym w regulację układu dopełniacza, jest prawdopodobne, że PTX3 może odgrywać ważną rolę w modulowaniu odpowiedzi odpornościowej w trądzie.

PTX3 ekspresja jest indukowana przez cytokiny zapalne w różnych typach komórek, w tym w komórkach śródbłonka i monocytach, zwiększając jej poziom już na początku procesu zapalnego, poprzedzając wzrost CRP [19]. Zgodnie z naszymi ustaleniami, Azzurri i in. (2005) zaobserwowali, że pacjenci z nieleczoną gruźlicą mieli wyższy poziom PTX3 w osoczu w porównaniu z osobami kontaktowymi w gospodarstwach domowych i grupą kontrolną, a poziom PTX3 znacznie spadł po rozpoczęciu leczenia [20]. Ponadto poziomy PTX3 w osoczu były znacząco wyższe u egipskich pacjentów z gruźlicą płuc w porównaniu do osób zdrowych. Ponadto stwierdzono istotną dodatnią korelację pomiędzy poziomem PTX3 a stopniem zajęcia płuc [21]. Wreszcie Mendes i in. (2017) wykazali, że poziomy PTX3 w surowicy pacjentów z trądem wielobakteryjnym były około 3,2 razy wyższe niż w grupie kontrolnej endemicznej, co potwierdza nasze ustalenia [9]. Wyniki te sugerują, że poziom PTX3 w osoczu może być potencjalnym biomarkerem infekcji u osób z podejrzeniem trądu, np. osób ze zmianami skórnymi lub utratą czucia żyjących na obszarach endemicznych. Ponieważ jednak poziom PTX3 może być podwyższony w innych procesach zakaźnych, wynik należy interpretować ostrożnie, biorąc pod uwagę inne aspekty kliniczne.

Poprzednie badania wykazały związek SNP w PTX3głównie rs1840680 i rs2305619, z podatnością na choroby zakaźne, takie jak Pseudomonas aeruginosa u pacjentów z mukowiscydozą [11], Aspergillus fumigatus u pacjentów poddawanych przeszczepieniu krwiotwórczych komórek macierzystych [12]zakażeń grzybiczych u pacjentów po przeszczepieniu narządu miąższowego [13]infekcje dróg moczowych [14]i zakażenie płuc przez Prątek gruźlicy [10, 21]. Inne badania wykazały udział PTX3 w immunopatologii niektórych chorób, takich jak ciężkie postacie COVID-19 [15] i przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C [22]. W niniejszym badaniu nie stwierdziliśmy różnic w częstości polimorfizmów rs1840680 i rs2305619 pomiędzy analizowanymi grupami ani cechami klinicznymi, takimi jak występowanie reakcji lub niepełnosprawność fizyczna. Jest możliwe, że mała wielkość próby w zdrowej grupie kontrolnej lub w podgrupach klinicznych mogła przyczynić się do braku zaobserwowanego związku. Aby potwierdzić te ustalenia, potrzebne są dalsze badania na większych populacjach.

W tym badaniu nie zaobserwowaliśmy żadnej istotnej różnicy pomiędzy poziomem PTX3 a występowaniem reakcji na trąd. Jednakże nasze odkrycia wskazują, że osoby z reakcją typu 2 miały wyższy poziom PTX3 w porównaniu z osobami z reakcją typu 1 lub bez reakcji. Wyniki te potwierdzają wnioski z badania Mendesa i wsp. (2017) [9], którzy wykazali, że u osób z reakcją typu 2 poziom PTX3 był podwyższony przed wystąpieniem reakcji, a poziom ten spadł po leczeniu talidomidem. Ponadto odkryli, że poziomy PTX3 w surowicy były około 1,8 i 2,5 razy wyższe u pacjentów z reakcjami typu 2 niż u pacjentów z reakcjami typu 1 i odpowiednio trądem wielobakteryjnym lub paucibacillarnym. W niniejszym badaniu po raz pierwszy wykazaliśmy, że leczenie MDT znacząco obniżyło poziom PTX3 w osoczu. Dlatego jest prawdopodobne, że poziomy PTX3 są zaniżone u pacjentów, u których wystąpiła reakcja, co przyczynia się do braku zaobserwowanego tutaj związku w porównaniu z poprzednim badaniem, do którego pacjentów włączono przed MDT.

Nasze badanie ma ograniczenia, w tym małą wielkość próby osób z kontaktów domowych oraz brak próbek od pacjentów z reakcją na trąd przed rozpoczęciem MDT. Z drugiej strony jest to pierwsze badanie w literaturze określające częstotliwość występowania PTX3 polimorfizmów u pacjentów z trądem i wykazanie wpływu MDT na poziomy PTX3.