Uwaga, spoilery dotyczące fabuły Dobra.

Przez większość z tych 89 minut, Dobry to spokojny, wnikliwie obserwowany dramat, w którym nie dzieje się nic szczególnego — opowieść ojca i córki na podstawie powieści Kelly Reichardt Stara radość. Film zaczyna się od kojącej ścieżki dźwiękowej, swobodnego humoru i dowodów na w dużej mierze przyjemną relację między ojcem a córką, o których mowa. Wszelkie napięcie wokół krótkiej wyprawy kempingowej do Catskills, na którą wyruszają Chris (James Le Gros) i Sam (Lily Collias), można racjonalnie wytłumaczyć jako typowe dla dynamiki między bystrą nastolatką zmierzającą do college’u a jej zestresowanym pracą rodzicem. Wędrują, plotkują, grają w karty i rozbijają namioty z łatwością doświadczonych obozowiczów. Jednak po godzinie filmu następuje rażąca zmiana. Dobry nie wydaje się thrillerem dopóki pojedyncza linijka dialogu nie zmienia go w taki thriller.

Jeśli coś dziwnego miało się wydarzyć, to przez Matta (Danny McCarthy, którego niedawno widzieliśmy w Elzbieta I Ktoś Gdzieś), wieloletniego przyjaciela ojca Sama. Jego nastoletni syn wycofał się z wycieczki w ostatniej chwili, zamieniając równorzędny weekend spędzony wśród przyjaciół rodziny w nierówny układ, który spycha Sama na dosłowne i przenośne tylne siedzenie. Matt, bezrobotny aktor przechodzący przez gorzki rozwód, jest trochę wrakiem człowieka; dobrze ugotowana miska ramenu może doprowadzić go do łez. Podziwia Sam, często zwracając się do niej jak do dorosłej, a w pewnym momencie uznając, że jest „za młoda, żeby być tak mądra” — głosy zaufania, które sprawiają, że to, co Matt mówi Samowi podczas ich drugiej wspólnej nocy, jest jeszcze bardziej niepokojące. Niedługo po tym, jak Matt opowiada o rozpadzie swojego małżeństwa, Chris idzie spać. Sam żartuje, że Matt mógłby spać przy ognisku, aby uniknąć chłodu w swoim namiocie, na co Matt natychmiast odpowiada: „Chyba że przyjdziesz mnie ogrzać”. Uśmiech Sama blednie, a przejmuje go poczucie strachu. Następuje długa pauza, wystarczająca, aby Matt ponownie rozważył swoją niewygodną propozycję. Ale pomimo melancholii w jego głosie, podwaja stawkę: „Tak, to niesprawiedliwe, że twój tata dostaje dodatkowe ciało”. Kamera zatrzymuje się na twarzy Sam, gdy potulnie mówi, że zamierza ugasić pożar i iść spać. To scena, która wywołuje opad żołądka, dokładnie taka, jakiej doświadczył Collias podczas jej kręcenia.

Lily Collias (po lewej) i reżyserka India Donaldson (po prawej) na planie Dobra.
Zdjęcie: Metrograph

Warto przeczytać!  Obsada Romulusa opowiada o honorowaniu serii i unowocześnianiu serii

Debiutująca reżyserka India Donaldson, która napisała scenariusz i wyreżyserowała film Dobryzaprojektował film z myślą o tym momencie. Pytanie brzmiało, gdzie go umieścić. „Naprawdę chciałem dać widzom możliwość bycia z tymi ludźmi i poznania wszystkich trzech z nich, a także odwrócenia tradycyjnego incydentu podżegającego” — mówi Donaldson. „Zamiast incydentu wpływającego na wszystko, co następuje później, jest to niemal tak, jakby incydent przekształcał lub komplikował wszystko, co było przed nim”.

Nagle drobne rzeczy, które Matt powiedział przed rozmową przy ognisku, stały się trochę niesmaczne, jak wtedy, gdy zapytał Sam o jej „naturalny mocz” — prawdopodobnie nie jest to coś, co chciałbyś, aby skomentowała przyjaciółka twojego taty w średnim wieku. Albo gdy odniósł się do seksualności Sam, sugerując, że bycie lesbijką oznacza, że ​​może odwrócić uwagę mężczyzn. Mimo to Donaldson nie była zainteresowana przedstawianiem Matta jako złoczyńcy. W jej umyśle jego propozycja dla Sam nie była przemyślana. Jest o wiele bardziej zawiła, to bełkot zagubionej duszy desperacko pragnącej połączenia. Donaldson zachowuje wiele uczuć do Matta, a jej celem było uniknięcie „jednowymiarowego naruszenia” popełnionego przez archetypowego złego człowieka.

„Ogromna zdolność Sam do słuchania — do prawdziwego słuchania — czyni ją w tym momencie bezbronną” — mówi Donaldson. „Matt czuje się przez nią trzymany i zaopiekowany, a to nie jest jej obowiązkiem. W tym momencie myli uczucia bliskości, ciepła i intymności z pożądaniem lub pociągiem. To instynktowny moment samosabotażu”.

Danny McCarthy jako Matt (po lewej) i Lily Collias jako Sam (po prawej).
Zdjęcie: Metrograph

Wymiana zdań między Sam i Mattem ma miejsce na ostatnich dziesięciu stronach scenariusza Donaldsona, mimo że w filmie pozostało 25 minut. Reszta jest uboga w dialogi, Sam przetwarza to, co się wydarzyło, wędrując po dziczy w ich ostatni poranek. To tak, jakby została zmuszona do osiągnięcia pełnoletności z dnia na dzień, co obejmuje decyzję, czy powiedzieć Chrisowi, co się wydarzyło. Kiedy to robi, jego odpowiedź jeszcze bardziej narusza spokój ducha Sam. „No, czy możemy po prostu miło spędzić dzień?” pyta, interpretując przyjście Matta jako brak przygotowania do górskiego klimatu. Scena początkowo obejmowała dłuższą rozmowę między Sam i Chrisem, którą Donaldson skrócił podczas montażu filmu, aby odrzucenie Chrisa było bardziej wyraźne.

W całości, Dobry jest mniej o napaści seksualnej, a bardziej o młodej osobie pochłaniającej nowo odkryte rozczarowanie w momencie przejścia w jej własnym życiu. Stawanie się dorosłym oznacza naukę życia ze złożonością rodziców, gdy pojawiają się w nowym, czasami niepochlebnym świetle. Kiedy Sam mówi Chrisowi, że tak, mogą porzucić temat i „mieć miły dzień”, spełnia wiele ról, niektóre wykraczające poza jej wiek. Donaldson opisuje ją jako posłuszną córkę, terapeutkę, matkę i obiekt pożądania jednocześnie.

Donaldson uważała, że ​​ważne jest, aby Sam odpowiedziała ciosem na jej własnych warunkach; stąd kamienie, które składa w plecakach Chrisa i Matta jako cichą zemstę. „Ona ma poczucie humoru i jest w tym niemal poezja” — mówi Donaldson. „Niezależnie od tego, czy myśli o tym wprost, instynktownie rozumie w tym momencie, Noszę cały twój syf, cały twój emocjonalny bagaż od trzech dni. Dam ci trochę ciężaru do niesienia.” Odwet jest przypomnieniem sprytu Sam, sygnałem, że będzie dobrze, gdy opuści dom i rozpocznie własną dorosłość. W rzeczywistości może być już bardziej dorosła niż dorośli, z którymi spędza czas.

Skały przywracają subtelne poczucie humoru obecne w Dobrymomenty otwierające. Pozwalają również na nutę ozdobną, gdy trio rozpoczyna podróż powrotną do Nowego Jorku. Bez słowa Chris kładzie jeden z kamieni na desce rozdzielczej samochodu, co Donaldson i Collias interpretują jako jego uznanie perspektywy Sama. (Collias zachował go jako pamiątkę.) Wydaje się, że mówi: Słyszałem cię i porozmawiamy o tym w domu. Przyjął karę ciężkiego plecaka i odpowiada na nią ofiarą pokoju. Jak wyjaśnia Collias: „Dla mnie kamieniem milowym na desce rozdzielczej jest to, że klepie Sama po plecach i mówi: 'Okej, to było dobre’”.