PARYŻ (AP) — Alain Delon, ceniony na całym świecie francuski aktor, który wcielił się zarówno w rolę złego faceta, jak i policjanta, i który poruszał serca ludzi na całym świecie, zmarł w wieku 88 lat, podały francuskie media.

Przystojny aktor, obdarzony delikatnym usposobieniem i płodnym talentem, potrafił połączyć twardość z pociągającą, wrażliwą naturą, co uczyniło go jednym z najbardziej zapadających w pamięć francuskich aktorów pierwszoplanowych.

Delon był także producentem, występował w sztukach teatralnych, a w późniejszych latach także w filmach telewizyjnych.

Jego dzieci poinformowały o śmierci w niedzielę w oświadczeniu dla francuskiej agencji prasowej Agence France-Presse, co jest powszechną praktyką we Francji. Hołdy dla Delona natychmiast zaczęły napływać na platformy społecznościowe, a wszystkie wiodące francuskie media przestawiły się na pełne relacjonowanie jego bogatej kariery.

W szczytowym okresie swojej kariery, w latach 60. i 70., Delon był obiektem zainteresowania najlepszych reżyserów świata, od Luchino Viscontiego po Josepha Loseya.

W późniejszych latach Delon rozczarował się przemysłem filmowym, mówiąc, że pieniądze zabiły marzenia. „Pieniądze, handel i telewizja zniszczyły maszynę marzeń” – napisał w wydaniu tygodnika Le Nouvel Observateur z 2003 r. „Moje kino umarło. I ja też”.

Mimo to nadal często pracował, występując w kilku filmach telewizyjnych już w wieku 70 lat.

Obecność Delona była niezapomniana, niezależnie od tego, czy grał moralnie zepsutych bohaterów, czy romantycznych głównych bohaterów. Po raz pierwszy zyskał uznanie w 1960 r. dzięki „Plein Soleil” w reżyserii Réne Clémenta, w którym zagrał mordercę próbującego przejąć tożsamość swoich ofiar.

Nakręcił kilka włoskich filmów, pracując, najbardziej znanym z Viscontim przy filmie z 1961 r. „Rocco and His Brothers”, w którym Delon gra poświęcającego się brata, który chce pomóc swojemu rodzeństwu. Film zdobył Nagrodę Specjalną Jury na Festiwalu Filmowym w Wenecji.

Film Viscontiego z 1963 r. „Le Guepard” (Lampart) z udziałem Delona zdobył Złotą Palmę, najwyższe wyróżnienie na Festiwalu Filmowym w Cannes. Inne jego filmy to „Is Paris Burning” Clémenta, ze scenariuszem Gore Vidala i Francisa Forda Coppoli, między innymi; „La Piscine” (Grzesznicy) w reżyserii Jacques’a Deraya; i, jako odejście, „The Assassination of Trotsky” Loseya z 1972 r.

W 1968 roku Delon zaczął produkować filmy — do 1990 roku nakręcił ich 26 — w ramach szalonego i pewnego siebie pędu, który utrzymywał przez całe życie.

Pewność siebie Delona była wyczuwalna, gdy w 1996 r. powiedział do programu Femme: „Lubię być kochany tak, jak kocham siebie!”. Było to odzwierciedleniem jego charyzmatycznej osobowości ekranowej.

Delon przez lata nadal zachwycał publiczność — po drodze spotykając się z krytyką za komentarze uznane za nieaktualne. W 2010 r. wystąpił w „Un mari de trop” („O jednego męża za dużo”) i powrócił na scenę w 2011 r. z „An Ordinary Day” u boku swojej córki Anouchki.

Przez krótki czas przewodniczył jury Miss France, ale zrezygnował w 2013 r. po nieporozumieniu dotyczącym kontrowersyjnych wypowiedzi, w tym krytyki kobiet, praw LGBTQIA+ i migrantów. Pomimo tych kontrowersji otrzymał Palmę Honorową na Festiwalu Filmowym w Cannes w 2019 r., co wywołało dalszą debatę.

Delon urodził się 8 listopada 1935 roku w Sceaux, na południe od Paryża. Po rozstaniu rodziców, gdy miał 4 lata, trafił do rodziny zastępczej. Następnie uczęszczał do rzymskokatolickiej szkoły z internatem.

W wieku 17 lat Delon wstąpił do marynarki i został wysłany do Indochin. Po powrocie do Francji w 1956 r. wykonywał różne dorywcze prace, od kelnera po przewoźnika w paryskim sklepie mięsnym, zanim zajął się aktorstwem.

Delon miał syna, Anthony’ego, w 1964 roku, ze swoją ówczesną żoną Nathalie Canovas, która zagrała u jego boku w filmie Jean-Pierre’a Melville’a „Samuraj” w 1967 roku. Miał jeszcze dwójkę dzieci, Anouchkę i Alaina-Fabiena, z późniejszą towarzyszką, Rosalie van Breemen, z którą wyprodukował piosenkę i teledysk w 1987 roku. Uważano go również powszechnie za ojca Ariego Boulogne’a, syna niemieckiej modelki i piosenkarki Nico, chociaż nigdy publicznie nie przyznał się do ojcostwa.

„Jestem bardzo dobry w trzech rzeczach: mojej pracy, głupstwach i dzieciach” – powiedział w wywiadzie dla L’Express w 1995 roku.

Delon przez całe życie żonglował różnymi zajęciami, od zakładania stajni koni kłusujących po tworzenie wód kolońskich dla mężczyzn i kobiet, a następnie zegarków, okularów i innych akcesoriów. Kolekcjonował także obrazy i rzeźby.

Delon ogłosił zakończenie kariery aktorskiej w 1999 r., ale kontynuował ją, występując w filmie Bertranda Bliera „Les Acteurs” (Aktorzy) w tym samym roku. Później pojawił się w kilku telewizyjnych programach policyjnych. W 2022 r. w ostatnim filmie, jaki zagrał przed przejściem na emeryturę, zagrał z Juliette Binoche w filmie „The Empty House” w reżyserii Patrice’a Leconte’a.

Jego dobry wygląd go podtrzymywał. W sierpniu 2002 r. Delon powiedział tygodnikowi L’Humanite Hebdo, że nie byłby w tym biznesie, gdyby tak nie było.

„Nigdy nie zobaczysz mnie starego i brzydkiego” – powiedział, gdy zbliżał się już do siedemdziesiątki – „ponieważ albo odejdę wcześniej, albo umrę”.

Jednak to w 2019 roku Delon wyraził swoje odczucia dotyczące sensu swojego życia podczas gali na jego cześć na Festiwalu Filmowym w Cannes. „Jedno, co do czego jestem pewien, to to, że jeśli jest coś, z czego jestem dumny, to tak naprawdę, jedyna rzecz, to moja kariera”.