Bielactwo to choroba skóry, która charakteryzuje się plamami skóry, które stają się jaśniejsze z powodu braku pigmentu skóry. Jest najbardziej widoczne w porównaniu z otaczającą skórą, która pozostała pigmentowana. Chociaż nadal nie jest w pełni poznane, bielactwo jest powszechnie uważane za chorobę autoimmunologiczną, co oznacza, że ​​własny układ odpornościowy organizmu atakuje zdrowe tkanki w ciele. Bielactwo ma unikalny obraz u każdej osoby, która je ma. Bielactwo może występować tylko w jednym obszarze ciała. Może występować po jednej lub obu stronach ciała. Może też być symetryczne. Ponadto, choroba może wpływać na różne części ciała, w tym skórę, włosy i błony śluzowe ust, oczu i innych obszarów.

Znane osobistości, takie jak Winnie Harlow — modelka z bielactwem — podniosły świadomość na temat tego schorzenia. Harlow pokazuje, jak ważne jest zaakceptowanie swojej skóry i przyjęcie różnorodności skóry. Na bielactwo cierpi do 2% światowej populacji. Schorzenie to zazwyczaj rozwija się w okresie wczesnej dorosłości, zwykle około 20. roku życia.

Co powoduje bielactwo?

Uważa się, że bielactwo jest spowodowane atakiem układu odpornościowego na melanocyty, czyli komórki produkujące pigment w skórze. Gdy melanocyty są niszczone, nie są w stanie wytwarzać pigmentu, przez co skóra staje się jaśniejsza. Ten stopniowy proces może powodować wzrost istniejących dotkniętych obszarów lub rozwój nowych obszarów.

Chociaż samo schorzenie nie jest szkodliwe, psychiczne obciążenie bielactwa może pogorszyć jakość życia. Szczególnie gdy bielactwo dotyka odsłoniętych obszarów, takich jak twarz i ramiona, może przyciągać uwagę i wpływać na interakcje osobiste i zawodowe. Psychiczne obciążenie, w tym lęk i cierpienie emocjonalne, jest powszechne wśród osób z bielactwem.

Bielactwo występuje u wszystkich typów skóry, płci, grup etnicznych i ras. W Stanach Zjednoczonych częstość występowania bielactwa jest najwyższa wśród Azjatów-Amerykanów, następnie Latynosów, czarnoskórych i białych. Wpływy psychospołeczne są zazwyczaj bardziej widoczne przy rozległej chorobie, szczególnie w przypadkach bielactwa, które są bardziej widoczne, szczególnie u osób o ciemniejszym kolorze skóry.

Ponadto, u osób cierpiących na bielactwo występuje większe ryzyko wystąpienia innych chorób autoimmunologicznych, w tym chorób tarczycy, tocznia rumieniowatego układowego, reumatoidalnego zapalenia stawów i innych.

Czy bielactwu można zapobiegać lub je leczyć?

Bielactwa nie można zapobiec ani wyleczyć. Niektórzy ludzie decydują się na leczenie, podczas gdy inni mogą nie uznać go za konieczne. Niektórzy ludzie zakrywają się ubraniami, makijażem lub samoopalaczem. Leczenie bielactwa zazwyczaj koncentruje się na zapobieganiu rozprzestrzenianiu się istniejących plam lub wzrostowi nowych obszarów depigmentacji. Leczenie może również próbować odzyskać pigment w dotkniętych obszarach.

Istnieje wiele podejść do leczenia bielactwa, w tym leki miejscowe i doustne. Należą do nich kortykosteroidy i leki zwane immunomodulatorami. W przypadku bardziej rozległej choroby można również zastosować różne terapie oparte na świetle i laserze. Operacja jest potencjalną opcją, ale zazwyczaj jest rozważana tylko wtedy, gdy bielactwo występuje w miejscach wrażliwych pod względem kosmetycznym, nie reaguje na inne terapie i pozostaje stabilne.

Czy bielactwo rozprzestrzenia się na innych? Czy bielactwo jest niebezpieczne?

Bielactwo nie jest niebezpieczne ani zaraźliwe. Ludzie nie mogą rozprzestrzeniać bielactwa. Nie prowadzi do nowotworów ani innych niepokojących chorób.

Powiązane lektury

Przewodnik Mayo Clinic po medycynie integracyjnej

Kiedyś uważano, że jest to alternatywne podejście do opieki nad pacjentem, ale ostatnie badania wykazały, że medycyna integracyjna jest słuszną opcją w leczeniu przewlekłego bólu, zmęczenia, depresji i lęku, a także ogólnego samopoczucia. W rzeczywistości 1 na 3 dorosłych Amerykanów stosuje medycynę integracyjną. Niezależnie od tego, czy jest stosowana na…