Erika Alexander zaczynała jako nastolatka w „The Cosby Show”, a następnie przyjęła przełomową rolę prawniczki Maxine Shaw w „Living Single”. Ale to jej ostatni występ w „American Fiction”, satyrze krytykującej obsesję naszej kultury na punkcie stereotypów, wciągnął ją w rozmowę, w której nigdy wcześniej nie uczestniczyła – na temat pretendentki do sezonu nagród.

Alexander gra Koralinę, ukochaną postać Theloniousa „Monka” Ellisona Jeffreya Wrighta, zrzędliwego autora, który kwestionuje postrzeganie w branży „czarnej rozrywki”. 5 grudnia, zaledwie kilka godzin przed spotkaniem RóżnorodnośćAlexander dowiedziała się, że została nominowana w kategorii drugoplanowej na gali Independent Spirit Awards; uczestniczyła w zeszłorocznej ceremonii jako gość.

„Zostałam podrzucona na autostradzie i chodziłam, huśtając się wokół Porta-Nocników” – mówi, śmiejąc się promiennie, aby powstrzymać emocje związane z tą chwilą. W każdym razie przedostają się do środka.

Chociaż Alexander dała znakomite role w filmach „Wu-Tang: An American Saga”, „Black Lightning”, „Run the World”, „Get Out” i rozszerzyła swój wpływ jako pisarka, producentka, reżyserka i aktywistka – w sierpniu ulica w jej rodzinnym mieście Winslow w Arizonie została ochrzczona „Erika Alexander Way” – to uznanie stanowi szczyt w jej karierze.

„Miło jest tak o mnie mówić” – dodaje, sięgając po chusteczkę, żeby wytrzeć oczy. „Pracuję w branży od 40 lat, a mimo to nigdy nie rozmawiałem o czymś takim jak ta. Myślę o tym z wielką wdzięcznością. Całe życie trenowałem dla tej chwili.”

Jak trafiłaś do „American Fiction”?

Dostałem telefon, że Cord Jefferson jest zainteresowany moją rolą w jego nowym filmie. Jest znakomitym pisarzem – znałem jego pracę przy „Strażnikach”, więc miałem pewne oczekiwania, że ​​będzie dobra. Wyjaśnił swoją wizję i mój w niej udział. Kiedy ktoś mówi Ci, że wyobraził sobie Cię w tej przestrzeni i zaprasza do gry bez przesłuchania – w stylu „Wiem, kim jesteś i wiem, do czego jesteś zdolny” – odpowiadasz, że tak.

Cord powiedział, że był tobą zainteresowany, bo jesteś legendą, i zastanawiał się, dlaczego po „Living Single” nie dostałeś więcej szans na występy na dużym ekranie. Co to znaczy słyszeć, jak mówi o tobie w ten sposób?

To piękna rzecz. Ale jest to również coś, co jest frustrujące, ponieważ ktoś ocenił mnie jako osobę stwarzającą ryzyko. Nie ma to nic wspólnego z talentem; „Zasługuje” nie ma tu nic do rzeczy. Nie z poprzedniej pracy. Ktoś powiedział, że nie warto ryzykować. To się nie sprzeda; to nie jest smaczne. Nie tylko ja jestem tak oceniany. A to może być bardzo bolesne. To potężna siła, gdy ktoś w ciebie inwestuje. Byłem jednym ze szczęśliwców – wierzcie lub nie – jeśli udało mi się przetrwać 40 lat. To jest łaska.

Co cię zainteresowało w Koralinie?

Koralina to cicha burza. Za każdym razem, gdy Monk – tak pięknie grany przez Jeffreya Wrighta – odwraca się, znajduje się w zupełnie innym systemie pogodowym i nie będzie w stanie utrzymać wokół siebie silosu, który jest jego strefą komfortu.

Zafascynowała go zanim go poznała. Wywarł na nią wpływ i przyciągnął możliwość nowego związku, który mógłby być dla niego zdrowy. Ale to, co w niej kocham, to to, że on może być niezadowolony, ale ona nie. Nie pozwala mu zmieniać systemu pogodowego wokół niej. Patrzymy na dojrzały związek i rozmowę na temat tego, jak to jest znaleźć partnera. Czarnym kobietom wciąż powtarzano, że chcemy za dużo, a mimo to te postacie przechadzają się po Everglades i liżą lody w rożkach, próbując tego.

„American Fiction” zdobył nagrodę publiczności na festiwalu TIFF oraz nagrody publiczności na festiwalach filmowych w Middleburg i Mill Valley, a obecnie wspiął się na czołowe miejsca na listach krytyków. Jak myślisz, dlaczego ten film rezonuje w ten sposób, w jaki jest?

Cord napisał scenariusz, który był pięknie wyartykułowaną adaptacją powieści „Wymazanie” Percivala Everetta. Był stworzony na chwilę. Potem wpadł na genialny pomysł i zebrał nas wszystkich razem. Ludzie mogą pomyśleć: „Wszyscy oni są bardzo niezależnymi, silnymi graczami. Czy będą ze sobą współpracować?” Rozumiał, że ludzie przyzwyczajeni do bycia młotami na czołowych stanowiskach, gdy zjednoczą się w zespole, będą wiedzieć, jak nie przesadzić. To jest doświadczenie. Każdy z nas wiedział, jak odegrać swoją rolę i jak wznieść się ponad dowolną przestrzeń, ponieważ musieliśmy to robić przez całą naszą karierę – wyróżniać się w małych miejscach. A Jeffrey Wright to nie żart; to Gwiazda Śmierci, która przyciągnęła nas wszystkich.

Opowiedz mi o pracy z tą obsadą: Tracee Ellis Ross, Sterling K. Brown, Leslie Uggams, Issa Rae, John Ortiz, Keith David, Adam Brody, lista jest długa.

Dzieliłem garderobę ze wspaniałą Leslie Uggams i słuchałem jej historii. Siedziałam u stóp wielkich – Cicely Tyson, Glorii Foster, Phylicia Rashad, Whoopi Goldberg – i słuchałam, nie powiedziałam ani słowa. To, co będzie dla mnie źródłem informacji w mojej następnej roli, to praca w pobliżu Leslie Uggams, ponieważ pokazała mi model przyszłości. Mówię młodym ludziom, że jestem „Duchem przyszłych Świąt Bożego Narodzenia”. ona jest moja i wow, widok stamtąd jest wspaniały!

Co wyniosłeś z tych rozmów?

To właśnie powiedziały mi te historie [this career] nie tylko da się przeżyć, ale nadal sprawia jej tyle radości. Miała własny program telewizyjny w CBS [“The Leslie Uggams Show,” aired in 1969 and was the second variety show to feature an African American performer] i nie proszono go o zrobienie czegokolwiek. Z biegiem czasu radziła sobie dobrze, ponieważ przeszła na lektora; musiała się przystosować i była bardzo szczęśliwa, że ​​to ma. Nie było żadnej pustki typu „Och, oni mnie nie chcą”.

Skoro mowa o wielkich, Twoja firma producencka Color Farm Media kręci film dokumentalny o Diahann Carroll, którego producentami wykonawczymi są Venus i Serena Williams. Jak powstał ten projekt?

Diahann Carroll, jedna z pierwszych i najlepszych, która to zrobiła, nigdy nie nakręciła o niej filmu dokumentalnego – podobnie jak John Lewis. (Alexander i jej współzałożyciel Color Farm Media, Ben Arnon, wyprodukowali w 2020 r. nagrodzony nagrodami Emmy i NAACP Image film dokumentalny „John Lewis: Good Trouble”). Dlatego nawiązaliśmy współpracę z jej córką Suzanne Kay i Susanne Rostock, które wyreżyserują.

Suzanne Kay znalazła ukryty pamiętnik, który zostawiła jej matka, i to, o czym nie mogła rozmawiać, znajduje się w tym pamiętniku. Są listy miłosne od Sidneya Poitiera do niej, a w piwnicy nagrania z przyjęć w jej domu i zdajesz sobie sprawę, jak wielką jest gwiazdą filmową. Cieszymy się, że siostry Williams również przybędą. Rozumieją, co to znaczy być „pierwszym” i pozwalają, aby ich rodzina przez to przechodziła. Nie możemy się doczekać świetnego filmu o niej, ale także rozpoczęcia tsunami, fali opowiadania historii wokół tych wielkich mistrzów, którzy nie mieli swojego dnia.

Jak oceniasz wpływ ról, które odegrałeś? Maxine Shaw przypisuje się inspirowanie wielu młodych czarnych kobiet do zostania prawniczkami, w tym Stacey Abrams. Jakie to jest?

Dlatego musimy myśleć o wartości. Potrzebowaliśmy Yvette Lee Bowser, aby stworzyć ten serial, stworzyć tę postać w oparciu o to, czym chciała być, a następnie obsadzić mnie, abym wniósł do tego mój talent. Miałem tę fryzurę, ponieważ pracowałem z Whoopi Goldberg [on 1990’s “The Long Walk Home”] i został zainspirowany „Jumpin’ Jack Flash”. Pracowałem z Phylicią Rashad, która grała prawniczkę w „The Cosby Show”, a następnie z wielką Cicely Tyson, która wzmocniła się bezbożnie. Ci ludzie napłynęli do mnie i wykorzystałem te doświadczenia, aby poinformować Maxine Shaw.

Jest też młoda Stacey Abrams, patrząca na swoje naturalne włosy i ciemną skórę i mówiąca „Hmm”. Miała to w sobie cały czas, ale Maxine jest modelką, szablonem. Mówi jej, że istnieje i że jest ważne, a następnie pomaga uratować nasz świat. To jest jeden do jednego [comparison], wszystkie w tym samym pokoleniu. To nierealne. I jedyne co mogę powiedzieć to dziękuję.

Myślę o wszystkich dzieciakach z Wakandy, Letitii Wright, które widzą siebie w STEM [because of the “Black Panther” movies]. Dlatego bardzo ważne jest, abym wytrwał w podróży. Pomyśl o tym: ile razy Harriet Tubman wracała po nas? Nie zapracowałem sobie na prawo do bycia zmęczonym. Prawo do zatrzymania się. Za życia na to nie zapracujemy. Teraz nasza kolej na przejęcie pałeczki.

„Living Single” właśnie obchodziło swoje 30-lecie. Jakie są najnowsze informacje na temat przebudzenia?

Byłem osobą, która była w tej kwestii najbardziej niepewna. Jestem bardzo kojarzony z tą postacią – szczerze mówiąc, bardziej niż z innymi. Założyłem tę perukę i stało się to faktem. Chciałem to przekroczyć, rozszerzyć się i urosnąć. Pomyślałem: „Czy w ogóle byłbym w stanie to zrobić?”. Teraz myślę o tym ponownie, bo zdaję sobie sprawę, że mogę przekroczyć wszystko. Mogę wskrzesić tę postać we mnie, ponieważ nigdy nie była ona poza mną. Mogę w nim wzrastać, jeśli tylko publiczność będzie tego chciała. Zobaczymy.

Co chcesz robić dalej?

Chciałabym być kobiecą „Różową Panterą” — wykorzystać swoje umiejętności komediowe i zagrać nowego typu detektywa, który jest omylny, a mimo to znajduje odpowiedź. Bardzo chciałbym zagrać w filmach takich jak Joan Crawford i Bette Davis, gdzie są w pewnym wieku i wykorzystują to do opowiadania wspaniałych historii z filmów noir. Może zrobię skecz komediowy, czemu nie?

Zrobiłem wiele, aby mieć pewność, że żaden czas, w którym czułem, że „nie pracuję”, nie zostanie zmarnowany. Stałem się większy niż zakres moich możliwości. Nie oznaczało to, że nie chciałam zostać aktorką, jaką myślałam, że mogłabym być, ale chciałabym się upewnić, że dotrzymam niektórych obietnic dotyczących posiadania daru, który moim zdaniem nie został wykorzystany w pełnym składzie – jeszcze.