Nauka i technika

FDA zatwierdza jednorazową terapię genową Fidanakogenem Elaparwowek w leczeniu hemofilii B

  • 26 kwietnia, 2024
  • 5 min read
FDA zatwierdza jednorazową terapię genową Fidanakogenem Elaparwowek w leczeniu hemofilii B


FDA zatwierdziła fidanakogen elaparvovec-dzkt (Beqvez) firmy Pfizer do leczenia umiarkowanej do ciężkiej hemofilii B, obecnie stosującej profilaktyczną terapię czynnikiem IX (FIX) lub u których występują obecnie lub w przeszłości zagrażające życiu krwotoki lub poważne epizody krwawień i którzy nie mają leków neutralizujących przeciwciała przeciwko kapsydowi wirusa związanego z adenowirusem, serotyp Rh74var (AAVRh74var), ogłosiła dzisiaj firma.1

Hemofilia jest rzadką genetyczną chorobą krwawienia, charakteryzującą się nieprawidłowym krzepnięciem krwi wynikającym z niedoboru FIX, co powoduje, że krwawienia są dłuższe i częstsze niż inne.2 Fidanakogen elaparwowek to jednorazowy lek, którego zadaniem jest umożliwienie osobom chorym na hemofilię B wytworzenia własnego FIX, podczas gdy obecny standard opieki obejmuje regularne dożylne wlewy FIX kilka razy w tygodniu lub miesiącu.1,3

„Wiele osób chorych na hemofilię B boryka się z wysiłkiem i zaburzeniami stylu życia wynikającymi z regularnych wlewów FIX, a także z epizodami samoistnych krwawień, które mogą prowadzić do bolesnych uszkodzeń stawów i problemów z poruszaniem się” – Adam Cuker, lekarz medycyny, MS, dyrektor Penn Comprehensive and Program zakrzepicy hemofilii” – napisano w oświadczeniu.1 „Jednorazowe leczenie lekiem Beqvez może potencjalnie odmienić odpowiednich pacjentów, zmniejszając w dłuższej perspektywie zarówno obciążenie medyczne, jak i leczenie”.

Zatwierdzenie leku Fidanacogene elaparvovec opiera się na wynikach otwartego, głównego badania fazy 3 BENEGENE-2 (NCT03861273), prowadzonego w jednej grupie oceniającej skuteczność i bezpieczeństwo terapii u 45 dorosłych mężczyzn w wieku od 18 do 65 lat.4 Głównym celem badania BENEGENE-2 była ocena rocznego wskaźnika krwawień (ABR) u pacjentów leczonych pojedynczą dożylną dawką fidanakogenu elaparwowek w porównaniu ze standardową profilaktyczną terapią zastępczą FIX.1

Uczestnicy badania chorowali na umiarkowanie ciężką do ciężkiej hemofilię B, którą zdefiniowano jako aktywność krążącego FIX wynoszącą 2% lub mniej, i wszyscy przed otrzymaniem fidanakogenu elaparwowek ukończyli co najmniej 6-miesięczną terapię profilaktyczną FIX w badaniu wprowadzającym.

Badanie osiągnęło pierwotny punkt końcowy, którym była równoważność terapii genowej ze standardową profilaktyczną terapią FIX pod względem ABR całkowitych krwawień po wlewie fidanakogenu elaparwowek w porównaniu z profilaktyką FIX. U pacjentów, którzy otrzymali jednorazową dawkę terapii genowej, średni ABR wynosił 2,5 w okresie oceny skuteczności od 12. tygodnia badania do momentu zakończenia zbierania danych, co stanowiło medianę okresu obserwacji wynoszącą 1,8 roku. U pacjentów otrzymujących standardową profilaktykę FIX wskaźnik ABR wyniósł 4,5 w 6-miesięcznym okresie wstępnym leczenia, po medianie 1,2 roku obserwacji.

Warto przeczytać!  Co czyni nas ludźmi? Badanie genomu naczelnych dostarcza pewnych wskazówek

Co więcej, krwawienia zostały wyeliminowane u 60% osób otrzymujących fidanakogen elaparwowek w porównaniu do 29% osób otrzymujących profilaktykę. Mediana ABR wyniosła 0 (zakres 0–19) w przypadku fidanakogenu elaparwowek w porównaniu z 1,3 (zakres 0–53,9) w przypadku zwykłej profilaktyki.

Pacjenci biorący udział w badaniu będą obserwowani łącznie przez maksymalnie 15 lat, w tym 6 lat w przypadku badania BENEGENE-2 i 9 lat w badaniu fazy 3 (NCT05568719) dotyczącym długoterminowego bezpieczeństwa i skuteczności terapii.

Ogólnie fidanakogen elaparwowek był dobrze tolerowany, a najczęstszym działaniem niepożądanym było zwiększenie aktywności aminotransferaz, występujące z częstością 5% lub więcej w badaniach fazy 3 i 1/2. U dwudziestu sześciu z 60 pacjentów leczonych zalecaną dawką fidanakogenu elaparwowek wykazano podwyższoną aktywność aminotransferaz, a 31 z 60 pacjentów otrzymywało kortykosteroidy. Nie odnotowano żadnych zgonów ani poważnych działań niepożądanych związanych ze stosowaniem fidanakogenu elaparwowek lub związanych z reakcjami na wlew, zdarzeniami zakrzepowymi lub inhibitorami FIX.

Pfizer uruchamia program gwarancyjny oparty na trwałości reakcji pacjentów na jednorazowe leczenie, którego celem jest maksymalizacja dostępu dla kwalifikujących się pacjentów, zapewnienie płatnikom większej pewności i zabezpieczenie przed ryzykiem braku skuteczności w zapewnieniu ochrony finansowej – twierdzi Pfizer. komunikat prasowy.

Warto przeczytać!  Rozszerzone spektrum fenotypowe zaburzeń neurorozwojowych i neurodegeneracyjnych Zespół Bryanta-Li-Bhoja o 38 dodatkowych osób

„W przypadku osób chorych na hemofilię leczenie choroby może wpływać na wiele aspektów ich życia. Jednorazowy wlew leku Beqvez może zapewnić kwalifikującym się pacjentom więcej czasu na rzeczy, które kochają” – powiedziała Kim Phelan, dyrektor operacyjny The Coalition for Hemofilia B.1 „Jesteśmy podekscytowani faktem, że Beqvez stanowi obiecującą opcję leczenia dla kwalifikujących się osób chorych na hemofilię B. Nie możemy się doczekać, aby dowiedzieć się więcej i świętować ze społecznością oraz firmą Pfizer podczas naszej corocznej konferencji, która odbywa się obecnie”.

Bibliografia

1. Amerykańska FDA zatwierdza Beqvez (fidanakogen elaparvovec-dzkt) firmy Pfizer, jednorazową terapię genową dla dorosłych chorych na hemofilię B. Komunikat prasowy. Pfizera. 26 kwietnia 2024 r. Dostęp 26 kwietnia 2024 r. https://www.businesswire.com/news/home/20240425269649/en/US-FDA-Approves-Pfizer%E2%80%99s-BEQVEZ%E2%84%A2 -fidanakogene-elaparvovec-dzkt-a-jednorazowa terapia genowa-dla-dorosłych-z-hemofilią-B

2. Hemofilia B. Krajowa Organizacja ds. Chorób Rzadkich. Zaktualizowano 20 września 2023 r. Dostęp 26 kwietnia 2024 r. https://rarediseases.org/rare-diseases/hemophilia-b/

3. Hart DP, Matino D, Astermark J i in. Zalecenia międzynarodowego konsensusu dotyczące postępowania u osób chorych na hemofilię B. The Adv Hematol. Opublikowano w Internecie 22 kwietnia 2022 r. doi:10.1177/20406207221085202


Źródło