Lista dramaturgów, którzy stali się filmowcami, nie jest tak długa, jak mogłoby się wydawać, ponieważ te dwie dyscypliny często wymagają zupełnie innego sposobu myślenia. We współczesnym świecie ci, którzy dokonali tego skoku, to głównie mężczyźni, w tym Aaron Sorkin, Martin McDonagh, Mike Leigh i David Mamet. Teraz do ich grona dołącza zdobywczyni nagrody Pulitzera, Annie Baker Żaneta Planeta.

Film kręci się wokół Janet (Julianne Nicholson) i jej nieśmiałej i niezdarnej córki Lacy (Zoe Ziegler), chociaż, jak wskazuje tytuł, bardziej trafne byłoby stwierdzenie, że wszystko i wszyscy krążą wokół Janet. Janet, hipiska akupunkturzystka, ma zwyczaj przyciągania mężczyzn, i zazwyczaj nie tych najmilszych. Film śledzi jej i Lacy czas spędzony z dwoma takimi mężczyznami, Wayne’em (Will Patton) i Avi (Elias Koteas), a także dobrą przyjaciółką, Reginą (Sophie Okonedo).

Większość tych przyjazdów i wyjazdów jest widziana oczami Lacy, która robi, co może, by utrzymać uwagę matki. Nie zawsze jej się to udaje, więc często wycofuje się do swojego pokoju, by bawić się swoją kolekcją figurek. Czasami udaje jej się odpocząć, jak na przykład podczas wyjścia do centrum handlowego z córką Wayne’a, Sequoią (Edie Moon Kearns), albo na ezoteryczny spektakl na świeżym powietrzu, ale przeważnie jest pozostawiona sama sobie.

Baker w filmie wybiera w większości pozbawioną fabuły drogę, której akcja rozgrywa się w nieokreślonym czasie w 1991 roku. Trzej dorośli, którzy pojawiają się i znikają z ich życia, są oznaczeni nagłówkami rozdziałów, ale podczas ich pobytu niewiele się dzieje. z Janet i Lacy. Zamiast tego wydaje się, że Baker próbuje ustalić narcystyczne tendencje Janet, która wydaje się być coraz bardziej sfrustrowana przylegającą naturą Lacy.

Jednak film nie jest tak oświecający, jak zamierzał Baker, a w miarę upływu czasu staje się coraz bardziej tajemniczy. Fragmenty z Reginą i Avim zawierają kilka długich rozmów – jedną zamroczoną narkotykami – które wydają się nie mieć żadnego znaczenia ani dla postaci, ani dla całej historii. Pod koniec filmu Avi recytuje wiersz dla Janet, który musi powtórzyć, gdy Janet mówi, że „odpłynęła”. Widzowie mogą mieć takie samo uczucie, oglądając te otępiające sceny.

Filmy, które koncentrują się na relacji matka-córka, zwykle pokazują duże emocje, takie jak miłość lub gniew, ale w tym przypadku tak nie jest, ponieważ zarówno Janet, jak i Lacy sprawiają wrażenie, że mogą się albo wziąć, albo zostawić. Lacy jest mniej więcej w tym samym wieku, co Baker, która urodziła się w 1981 r., w 1991 r., więc możliwe, że opowiada półautobiograficzną historię; jeśli tak jest, to nie jest to wyraźnie zaznaczone w tekście.

Zarówno Nicholson, jak i Ziegler dają dobre występy, chociaż ze względu na charakter filmu, żaden z nich nie jest przesadnie angażujący. Oboje są interesujący jako wykonawcy, ale ich postacie nigdy nie wybijają się na pierwszy plan. Okonedo ma najbardziej efektowną rolę w filmie, a pomaga jej Regina, która jest wykonawcą w sztuce w filmie. Patton i Koteas, być może celowo, dają jednowymiarowe występy, które sprawiają, że ich postacie są niepoznawalne.

Być może są tacy, którzy czują na falach historię, którą opowiada Baker. Planeta Janetale zdaniem tego krytyka nie ma w nim wystarczająco dużo mięsa, aby zapewnić wciągające doświadczenie. Niektóre filmy są uniwersalne, a inne przeznaczone są tylko dla wąskiej widowni; ten film zdecydowanie należy do tej drugiej kategorii.

—

Planeta Janet w kinach od 28 czerwca.