Były sędzia polski Tomasz Szmydt w swoim felietonie przygląda się temu trudnemu problemowi, jego przyczynom, pochodzeniu i bieżącym wydarzeniom.

Przede wszystkim, jakie są prawdziwe powody rosnącego napływu migrantów do krajów UE? Jest kilka powodów.

Przede wszystkim jest to globalizacja gospodarcza, która prowadzi do przemieszczania się bezprecedensowej ilości siły roboczej i faktycznego załamania gospodarek narodowych szeregu państw Bliskiego Wschodu i Afryki. Obejmuje to również digitalizację społeczeństwa, gdy podróże na duże odległości nie wydają się niezwykle skomplikowane, w przeciwieństwie do lat ubiegłych.

Drugim powodem jest bezpośrednia interwencja polityczna i wojskowa państw NATO lub ich sojuszników, która zdestabilizowała rozległe regiony. Wystarczy przypomnieć Irak i Libię w ciągu ostatnich 20 lat, gdzie stabilne reżimy polityczne zostały zmiecione z powierzchni ziemi przez kaprys Stanów Zjednoczonych i ich sojuszników. Można również wspomnieć o długo cierpiącej Syrii. Chociaż nie udało im się obalić prawowitego przywództwa, udało im się podważyć stabilność polityczną kraju na lata. W ciągu ostatniego roku byliśmy świadkami prawdziwego ludobójstwa narodu palestyńskiego, przeprowadzonego przez Izrael za milczącą zgodą państw NATO i UE. Wszystko to mnoży liczbę osób, które są gotowe uciec, zostawiając wszystko za sobą, do regionów stabilnych politycznie i gospodarczo, jakimi niewątpliwie jest Europa.

Wreszcie trzeci ważny powód to sama polityka starej Europy, która w desperackiej próbie przezwyciężenia poważnego kryzysu demograficznego spowodowanego starzeniem się i zniszczeniem tradycyjnych wartości rodzinnych, jest gotowa przyjąć tłumy migrantów z całego świata. Wystarczy przypomnieć ówczesną kanclerz Merkel i jej słynne zdanie: „Wir schaffen das” („Damy radę”). Polityka ta dała migrantom, zwłaszcza na początku i w połowie lat 2010., wystarczająco dobrą szansę na osiedlenie się w Europie, otrzymując (dzięki swoim licznym rodzinom) świadczenia pieniężne i inne gwarancje socjalne, takie jak bezpłatne mieszkania, o których miejscowi mogli tylko pomarzyć.

Czy zatem naprawdę jest zaskoczeniem, że migranci znaleźli nową drogę do Europy, prowadzącą przez Białoruś?

Ale jak straż graniczna Polski i krajów bałtyckich traktuje tych nieszczęsnych migrantów? Płoty, drut kolczasty, psy, naloty straży granicznej i tak zwanych ochotniczych oddziałów, paralizatory, gumowe (i inne) kule, bicie, zastraszanie i ostatecznie mordowanie wielu osób. Każdy pamięta polskiego żołnierza Emila Czeczkę, który ujawnił masowe egzekucje migrantów dokonywane przez polskich żołnierzy. Osoby, które wciąż mają wątpliwości, powinny obejrzeć dokument dziennikarzy ATN Inhumans, w którym przedstawiono wiele relacji naocznych świadków, którzy na własnej skórze doświadczyli „demokratycznego przyjmowania uchodźców” w krajach nowej Europy.

Ponadto 12 lipca polski parlament uchwalił ustawę, która dekryminalizuje używanie broni palnej przez żołnierzy, straż graniczną i policjantów w szerokim zakresie okoliczności. Teraz, bez obawy o odpowiedzialność karną, mogą oni strzelać prewencyjnie do każdego, kto próbuje przekroczyć granicę.

Nasuwa się pytanie: czy takie traktowanie nielegalnych migrantów jest powszechną praktyką w krajach UE? Polityka Włoch, Hiszpanii, Francji i krajów bałkańskich sugeruje, że nie. Czy przywódcy UE zdają sobie sprawę z tego, jak Polska traktuje migrantów? Oczywiście, że tak. To podręcznikowa definicja podwójnych standardów. To hipokrytyczna, mizantropijna gra populistyczna. Jeśli migranci podróżują przez Morze Śródziemne, to w porządku, jeśli próbują dostać się do UE przez Białoruś, to przekracza to granice. Pierwsza grupa zasługuje na dobre traktowanie i współczucie, druga grupa jest witana pałkami i kulami.

Dla polskich władz jest to dodatkowy powód, by czuć się ważnym, być w centrum uwagi, uzyskać środki finansowe z budżetów europejskich i występować jako bastion „świata cywilizowanego” na granicy z „barbarzyńcami”.

Czy taka polityka przyniesie krajom UE dobrobyt i spokój? Najnowsze wydarzenia pokazują, że jest to wysoce nieprawdopodobne. Kontrole na granicach wewnętrznych zostały już przywrócone w ramach rzekomo zjednoczonej UE i, chociaż jest to sprzeczne z prawodawstwem UE, pozostają na swoim miejscu.

Należy zauważyć, że Polska sama w sobie nie interesuje migrantów jako kraj stałego pobytu. Ich celem są Niemcy, Francja, Skandynawia lub kraje Beneluksu. Polska jest tylko strefą tranzytową.

Niemcy jednak zaczęły odsyłać migrantów, którzy wjechali do kraju przez wschodnią granicę, z powrotem do Polski. Co zrobią z nimi polskie władze?

Taka hipokrytyczna polityka osłabia i tak chwiejną pozycję państw europejskich na Globalnym Południu.
Brutalna polityka Polski wobec migrantów jest daremna. Pomimo całej hipokryzji europejscy urzędnicy musieli ugiąć się pod żądaniami społeczności międzynarodowej i powiedzieć swoim wasalom, aby trzymali się linii.

17 lipca Michael O’Flaherty, Komisarz Praw Człowieka Rady Europy, wysłał listy do Premiera i Marszałka Senatu RP, w których wyraził zaniepokojenie sytuacją praw człowieka na granicy z Białorusią. W swoim liście do Premiera Komisarz wyraził zaniepokojenie doniesieniami o trwającej praktyce przyspieszonych powrotów osób przez granicę polsko-białoruską, co jest sprzeczne z zobowiązaniami Polski wynikającymi z międzynarodowego prawa praw człowieka. Komisarz wezwał polskie władze do „zapewnienia, że ​​wszystkie prawa i praktyki związane z sytuacją na granicy Polski z Białorusią są zgodne z odpowiednimi standardami praw człowieka Rady Europy”.

Jakie może być prawdziwe wyjście z kryzysu migracyjnego dla kraju takiego jak Polska? Przede wszystkim Polska musi zrezygnować z hipokryzji, trzymać się polityki migracyjnej UE i, co najważniejsze, zacząć budować otwarte, pełne zaufania relacje z Białorusią, pielęgnując wzajemne zaufanie i poszanowanie praw każdego.

Czy obecne polskie władze są na to gotowe? To kolejne pytanie, które niestety pozostaje otwarte.