Naukowcy z Narodowego Muzeum Historii Naturalnej Smithsonian przeprowadzili nową analizę, która rzuca światło na pochodzenie i genetykę psów włochatych – obecnie wymarłej rasy psów, która od tysiącleci była stałym elementem społeczności rdzennych mieszkańców wybrzeża Salish na północno-zachodnim Pacyfiku. Antropolog Logan Kistler i ewolucyjna biolog molekularna Audrey Lin przeanalizowali wskazówki genetyczne zachowane w skórze „baraniny”, jedynej znanej na świecie wełnianej sierści psów, aby wskazać geny odpowiedzialne za ich bardzo poszukiwane wełniane futro.

Wyniki badania opublikowane w czasopiśmie Naukaobejmują wywiady przeprowadzone przez kilku współautorów z Coast Salish, w tym Starszych, Strażników Wiedzy i Mistrzów Tkaczy, którzy przedstawili kluczowy kontekst dotyczący roli, jaką wełniste psy odegrały w społeczeństwie Coast Salish.

„Tradycyjna perspektywa Coast Salish zapewniła cały kontekst zrozumienia wyników badania” – powiedział Kistler, kustosz muzeum ds. archeobotaniki i archeogenomiki.

Narody plemienne wybrzeża Salish w stanie Waszyngton i Kolumbii Brytyjskiej hodowały i opiekowały się psami wełnianymi od tysięcy lat. Cenione za gruby podszerstek, psy strzyżono jak owce i często trzymano w zagrodach lub na wyspach, aby starannie zarządzać hodowlą oraz dbać o zdrowie i witalność psów.

Tkacze z wybrzeża Salish używali psiej wełny do wyrobu koców i innych tkanych przedmiotów, które służyły różnym celom ceremonialnym i duchowym. Same psy włochate miały znaczenie duchowe i często były traktowane jak ukochani członkowie rodziny. Jako emblematy wielu społeczności Coast Salish, włochate psy zdobiły tkane kosze i inne formy sztuki.

W połowie XIX wieku ta niegdyś kwitnąca tradycja tkania psiej wełny podupadła. Pod koniec lat pięćdziesiątych XIX wieku przyrodnik i etnograf George Gibbs opiekował się wełnianym psem o imieniu Mutton. Kiedy Mutton zmarł w 1859 r., Gibbs wysłał swoją skórę do powstającego Smithsonian Institution, gdzie od tego czasu runo jest przechowywane. Jednak niewielu było świadomych istnienia skóry, dopóki nie została ponownie odkryta na początku XXI wieku.

Lin po raz pierwszy dowiedziała się o Mutton podczas stażu podoktorskiego u Petera Bucka w muzeum w 2021 r.

„Kiedy po raz pierwszy osobiście zobaczyłem Baraninę, ogarnęło mnie podekscytowanie” – powiedziała Lin, która obecnie jest doktorantką w Amerykańskim Muzeum Historii Naturalnej. „Słyszałam od innych osób, że był trochę niechlujny, ale według mnie był wspaniały”.

Ze zdziwieniem odkryła, że ​​praktycznie nie przeprowadzono żadnych badań nad genetyką psów włochatych, która zniknęła na przełomie XIX i XX wieku. Nawiązała współpracę z Kistlerem, który skontaktował się z kilkoma społecznościami z wybrzeża Salish, aby ocenić ich zainteresowanie wspólną pracą nad potencjalnym projektem badawczym dotyczącym psów włochatych.

Wiele społeczności na wybrzeżu Salish chętnie dzieliło się swoją wiedzą.

„Byliśmy bardzo podekscytowani udziałem w badaniu obejmującym najbardziej wyrafinowaną naukę Zachodu z najbardziej ugruntowaną wiedzą tradycyjną” – powiedział Michael Pavel, starszy ze społeczności Skokomish/Twana Coast Salish w Waszyngtonie, który pamięta, że ​​słyszał o psach włochatych na początku lat jego dzieciństwo. „Włączenie się w ten wysiłek mający na celu promowanie i celebrowanie naszego rozumienia psa włochatego było niezwykle satysfakcjonujące”.

Aby uzupełnić punkty widzenia, jakie otrzymali od Pavela i innych mieszkańców Wybrzeża Salishów z Kolumbii Brytyjskiej i stanu Waszyngton (tekst ich wywiadów jest dostępny w materiałach uzupełniających badania), Lin, Kistler i ich współpracownicy rozpoczęli analizę kodu genetycznego Baraniny.

Zsekwencjonowali genom psa włochatego i porównali go z genomami starożytnych i współczesnych ras psów, aby określić, co wyróżnia psy włochate. Zidentyfikowali także pewne sygnatury chemiczne zwane izotopami w skórze baraniny, aby określić dietę psa, i nawiązali współpracę ze znaną ilustratorką historii naturalnej Karen Carr, aby stworzyć realistyczną rekonstrukcję wyglądu baraniny w latach pięćdziesiątych XIX wieku. Praca Carra to pierwsza od prawie trzydziestu lat dogłębna rekonstrukcja wełnianego psa z wybrzeża Salish.

Na podstawie danych genetycznych zespół oszacował, że psy włochate oddzieliły się od innych ras nawet 5000 lat temu – data ta jest zgodna z pozostałościami archeologicznymi z tego regionu. Odkryli również, że baranina była genetycznie podobna do przedkolonialnych psów z Nowej Fundlandii i Kolumbii Brytyjskiej.

Naukowcy szacują, że prawie 85% przodków baraniny można powiązać z psami przedkolonialnymi. To starożytne pochodzenie jest zaskakujące, ponieważ Baranina żyła kilkadziesiąt lat po wprowadzeniu europejskich ras psów. To sprawia, że ​​​​jest prawdopodobne, że społeczności Coast Salish nadal utrzymywały unikalny skład genetyczny psów włochatych aż do chwili, gdy psy zostały wytępione.

W sumie zespół przeanalizował ponad 11 000 różnych genów w genomie baraniny, aby ustalić, co nadało psom wełnianym puszysty polar i włókna wełny, które można było sprzędć w celu wytworzenia przędzy. Zidentyfikowali 28 genów powiązanych ze wzrostem włosów i regeneracją mieszków włosowych. Należą do nich gen powodujący fenotyp sierści wełnistej u ludzi i gen powiązany z kręconymi włosami u innych psów. Podobne geny aktywowano nawet w genomach mamutów włochatych.

Jednak genetyka Baraniny nie mogła powiedzieć badaczom wiele o przyczynach wymierania liczebności psów. Tradycyjnie uczeni spekulowali, że pojawienie się w tym regionie koców wytwarzanych maszynowo na początku XIX wieku sprawiło, że wełniane psy stały się zbędne. Jednak spostrzeżenia Pawła i innych tradycyjnych ekspertów ujawniły, że było nieprawdopodobne, aby można było zastąpić tak centralną część społeczeństwa Wybrzeża Salish.

Zamiast tego wełniane psy zostały prawdopodobnie skazane na zagładę przez wiele czynników wpływających na narody plemienne wybrzeża Salish po przybyciu europejskich osadników. Z powodu chorób i polityki kolonialnej obejmującej ludobójstwo kulturowe, wysiedlenia i przymusową asymilację, prawdopodobnie coraz trudniej było społecznościom Coast Salish utrzymać swoje włochate psy lub było to zabronione.

„Były to tysiące lat bardzo starannej konserwacji utracone w ciągu kilku pokoleń” – powiedział Lin.

Jednak pomimo ich zniknięcia, pamięć o psach włochatych jest nadal głęboko zakorzeniona w społeczeństwie Wybrzeża Salish. Pavel uważa, że ​​ich wiedza na temat psów włochatych staje się coraz jaśniejsza dzięki nowym wysiłkom badawczym.

„Wszystkie nasze społeczności posiadały pewien aspekt wiedzy na temat włochatego psa” – powiedział Pavel. „Ale kiedy połączymy tę wiedzę, w wyniku udziału w tym badaniu, mamy teraz znacznie pełniejsze zrozumienie”.