W niedawnym badaniu opublikowanym w czasopiśmie Składniki odżywczenaukowcy zbadali związek między poziomem witaminy D a składem ciała wśród kobiet w wieku od 20 do 49 lat.

Wyniki ich badań wskazują, że kobiety, które wykazują niewystarczający poziom witaminy D, wykazują również wyższy wskaźnik otyłości ciała i stosunek talii do wzrostu, a także niższy wskaźnik masy mięśniowej skorygowany o wskaźnik masy ciała (BMI).

Sugeruje to potencjalny wpływ niedoborów witaminy D na otyłość ciała i tkankę mięśniową oraz podkreśla znaczenie włączenia tych ustaleń, szczególnie stosunku talii do wzrostu i wskaźnika masy mięśniowej, do praktyki medycznej, aby zająć się metabolicznymi skutkami niewystarczającego poziomu witaminy D.

Badanie: Niedobór witaminy D i jego związek z tkanką tłuszczową i masą mięśniową u dorosłych kobiet w wieku rozrodczym. Źródło zdjęcia: Dzmitry Sarmont / Shutterstock

Tło

Częstość występowania niedoboru witaminy D (VDD) jest wysoka wśród kobiet w wieku rozrodczym, zwłaszcza u tych, które wykazują otyłość.

Zrozumienie wpływu witaminy D na różne tkanki, takie jak mięśnie szkieletowe i tkanka tłuszczowa, ma kluczowe znaczenie dla zdrowia kości, zdrowia reprodukcyjnego, odpornościowego i psychicznego.

Chociaż badania skupiały się na związku między otyłością a VDD przy użyciu wskaźników BMI i obwodu talii, często pomija się inne ważne czynniki, które mogą mieć wpływ na rozkład tkanki tłuszczowej w organizmie.

Ponadto związek VDD i masy mięśni szkieletowych jest znaczący, wpływając na siłę i funkcję mięśni, jednak brakuje badań u kobiet przed menopauzą.

O badaniu

Celem tego badania było zbadanie powiązań między składem ciała a poziomem witaminy D u dorosłych kobiet w wieku rozrodczym, dostarczając cennych informacji na temat ich ogólnego stanu zdrowia i dobrostanu.

Przeprowadzono projekt przekrojowy z udziałem dorosłych Brazylijek w wieku od 20 do 49 lat w okresie od sierpnia 2018 r. do sierpnia 2019 r. Obejmował wywiad kliniczno-żywieniowy, pomiary antropometryczne i oceny biochemiczne.

Niezbędną wielkość próby określono na podstawie częstości występowania VDD w Brazylii. Naukowcy zmierzyli stężenie 25-hydroksywitaminy D (25(OH)D) w krążeniu za pomocą wysokosprawnej chromatografii cieczowej, klasyfikując ≥30 ng/ml jako wystarczające, ≥20 i <30 ng/ml jako niewystarczające, a <20 ng/ml jako niedoskonały.

Oceny antropometryczne obejmowały pomiary masy ciała, wzrostu, obwodu talii, obwodu bioder, fałdu skórnego mięśnia trójgłowego uda i obwodu ramion. Wskaźniki takie jak wskaźnik masy mięśniowej, BMI i stosunek talii do bioder (WHR) obliczono przy użyciu ustalonych wzorów.

Analizy statystyczne przeprowadzono przy użyciu SPSS, obejmujące testy normalności, tendencji centralnej, dyspersji, testy Manna–Whitneya, Kruskala–Wallisa oraz współczynnik Spearmana do pomiaru korelacji.

Wyniki

Próbę badawczą stanowiły 124 kobiety, średnio w wieku 34,1 lat, ze średnim BMI wynoszącym 24,2 kg/m². Spośród nich 66,9% miało prawidłowe BMI, 9,7% sklasyfikowano jako otyłe, a pozostałe 23,4% jako nadwagę.

Średnie stężenie 25(OH)D w krążeniu wynosiło 28,8 ng/ml, przy czym 36,3% uczestników uznało witaminę D za odpowiednią, 63,7% za niewystarczającą, 19,4% za niedobór i 44,4% za niedobór.

Analiza składu ciała uczestniczek wykazała istotnie niższy wskaźnik otyłości ciała (BAI) wśród kobiet z wystarczającym poziomem witaminy D, natomiast u kobiet z niedoborami wykazano wyższy wskaźnik BAI i stosunek talii do wzrostu (WHtR).

Ponadto kobiety z odpowiednim poziomem witaminy D miały wyższy wskaźnik masy mięśniowej skorygowany o BMI (SMI BMI) niż kobiety z niewystarczającym poziomem.

Kiedy uczestników podzielono zarówno ze względu na poziom witaminy D, jak i BMI, badacze zaobserwowali znaczące różnice w różnych pomiarach składu ciała.

Na przykład kobiety z niewystarczającym poziomem witaminy D i prawidłową masą ciała miały wyższy WHtR niż te z odpowiednim poziomem, podczas gdy kobiety z nadwagą i niedoborami wykazywały wyższą masę ciała, obwód bioder i wskaźnik Belarmino-Waitzberga (BeW) niż ich odpowiedniki.

Analiza korelacji wykazała ujemne korelacje pomiędzy stężeniem 25(OH)D w krążeniu a obwodem talii (WC), WHtR, wskaźnikiem masy tłuszczowej (FMI), procentem tkanki tłuszczowej (% BF) i stosunkiem tkanki tłuszczowej do mięśni (FMR), przy pozytywny związek z SMI BMI.

Naukowcy odkryli negatywny związek pomiędzy 25(OH)D a wskaźnikiem otyłości trzewnej (VAI) u kobiet z niewystarczającym poziomem witaminy D, który był bardziej wyraźny u kobiet cierpiących na VDD.

Kobiety z niedostatecznym poziomem witamin również wykazywały ujemną korelację pomiędzy % BF i 25(OH)D, podczas gdy kobiety z VDD wykazywały ujemną korelację z VAI i fałdem skórnym mięśnia trójgłowego uda (TSF).

Wnioski

Naukowcy zaobserwowali negatywny związek między poziomem witaminy D a tkanką tłuszczową, zwłaszcza brzuszną, a także pozytywny związek z masą mięśniową. Warto zauważyć, że wskaźniki takie jak SMI, BMI i WHtR okazały się cennymi wskaźnikami klinicznymi.

Częstość występowania VDD u dorosłych kobiet przed menopauzą jest zgodna z istniejącą literaturą, co wskazuje na powszechny problem. Ponadto stwierdzono pozytywny związek pomiędzy poziomem witaminy D a większą masą mięśniową, co podkreśla znaczenie utrzymywania odpowiedniego poziomu witaminy D dla optymalnego funkcjonowania mięśni.

I odwrotnie, niewystarczający poziom witaminy D został powiązany z wyższym procentem tkanki tłuszczowej i otyłością centralną. Odkrycia te podkreślają znaczenie oceny składu ciała wykraczającej poza tradycyjne pomiary, takie jak BMI.

Ponadto niedobór witaminy D silnie korelował z otyłością trzewną, co podkreśla potencjalne ryzyko kardiometaboliczne. Badanie sugeruje włączenie do praktyki klinicznej zmiennych składu ciała, takich jak WHtR i SMI BMI, w celu złagodzenia metabolicznych konsekwencji niedoboru witaminy D.

Jednak przekrojowy projekt i brak oceny ekspozycji na słońce ograniczają zdolność badania do ustalenia związków przyczynowych lub uogólnienia wyników poza określoną grupę demograficzną.