W tym momencie większość śledzących wiadomości zna Prachi Nigam. Znalazła się w centrum kampanii trollingowej, ponieważ ma zarost. Jest także w tym roku przewodniczącą klasy 10 zarządu stanu Uttar Pradesh, ale upewniliśmy się, że nie o to chodziło. Komentarze wyraźnie związane z płcią i obsesją na punkcie piękna, które odłożyły na bok kontrowersje, zafascynowały mnie reakcje wielu osób, które po obu stronach konfliktu wykazały „troskę” o jej zdrowie. Internet szybko zdiagnozował u niej hirsutyzm (nadmierne owłosienie typu męskiego u kobiet po okresie dojrzewania) i PCOS, bo nie daj Boże, aby kobieta, a nawet dziecko, miało po prostu zarost. W jednym z komentarzy można przeczytać: „To nieprzyzwoite kpić z tej młodej dziewczyny… z powodu jej zarostu, który może wynikać z braku równowagi hormonalnej”.

Co ciekawe, jedną z najbardziej widocznych rozmów publicznych, jakie widzieliśmy w tym kraju – gdzie jedna na pięć kobiet i osób, którym przypisano tę chorobę po urodzeniu – została wywołana „nadmiarem włosów” u kogoś, kto znalazł się w centrum uwagi. I nie posunął się dalej niż „nie trolluj jej za to, ona nie może nic na to poradzić”.

W badaniu National Center for Biotechnology Information z 2022 r. wykazano, że 64% Hindusów/osób ​​pochodzenia indyjskiego z PCOS na całym świecie cierpi na jedną lub więcej chorób współistniejących. Na szczycie listy znajdują się stany lękowe i depresja. W czasopiśmie Journal of Clinical Endocrinology & Metabolism zauważono, że ryzyko hospitalizacji osób z PCOS z powodu chorób serca, cukrzycy, zaburzeń psychicznych, zaburzeń rozrodczości i raka błony śluzowej macicy jest dwukrotnie większe.

PCOS jest znany w środowisku medycznym jako „tajemnica”. Pierwotnie uważana za schorzenie kosmetyczne i reprodukcyjne, z czasem zaczęto ją rozumieć jako chroniczną chorobę. W świecie, w którym kobiety i osoby nieprzystosowane płciowo boją się wejść do gabinetu lekarskiego ze strachu, że nie uwierzą im lub, co gorsza, zawstydzą – i prawie zawsze nie zostaną zrozumiani lub postawią diagnozę; świat, w którym organy te zaczęto brać pod uwagę badania kliniczne zaledwie pół wieku temu i w rezultacie żyją dziś w kompleksie medycznym, który nie zapewnia odpowiedniej opieki i zrozumienia zdrowia takich osób – dlaczego rozmowa kończy się na pięknie ? Dlaczego to w ogóle musi się tam zaczynać?

Nikomu z nas nie jest obca przytłaczająca presja, z jaką borykają się kobiety, by wyglądać atrakcyjnie – zetknęliśmy się z „męskim spojrzeniem” wiele lat wcześniej, zanim mieliśmy szansę spojrzeć na siebie czystymi oczami i otwartym umysłem. Piękno jest niezbędne, gdy Twoje perspektywy zawodowe, romantyczne i wartość jako osoby są mierzone na podstawie tego, jak „atrakcyjny” jesteś.

Ale spowalniana przez ciągłe zmęczenie, bóle ciała, nieregularne i przeraźliwie bolesne miesiączki oraz kilka diagnoz zdrowia psychicznego, dzisiaj zastanawiam się, dlaczego jakość mojego życia i zdrowia nigdy nie była najważniejsza. Tak, nie dla mnie, ale też nie dla moich rodziców (których musiałem zaciągnąć do gabinetu lekarskiego w celu postawienia diagnozy; zdecydowanie woleli salon), ani mojego lekarza (no cóż, w każdym razie nie poza obawami o niepłodność), nie dla każdego, kto zauważył hirsutyzm i zdecydował się zapytać.

W eseju opublikowanym w New York Times z 2019 r. czytamy: „Kiedy byłam młodsza, tak bardzo chciałam być piękna, żeby móc tego posmakować… Chciałam być niezaprzeczalna, mieć czyste linie i nie podlegać dyskusji”. Na tym właśnie sprowadza się obsesja na punkcie piękna wielu ludzi (znacznie bardziej kobiet). Żeby nie było dyskusji. Abyście mogli wyjść poza piękno i aby Wasze doświadczenia nie były przedmiotem „debaty”.

Niestety, nie jestem pewna, czy ktokolwiek martwiłby się PCOS lub wiele osób, które wykazują jego objawy, gdybyśmy mieli uwarzyć magiczny eliksir leczący hirsutyzm. Kogo przejmowałoby się zdrowiem Nigam, gdyby jej zdjęcie przedstawiało gładko ogoloną szyję i promienną twarz?