IPod koniec lat 80. pojawiło się wiele filmów o apartheidzie w Republice Południowej Afryki, które w jakiś sposób radykalnie podporządkowały doświadczenia Czarnych białemu liberalnemu aktywizmowi. W filmie Chrisa Mengesa „A World Apart from 1988” Barbara Hershey była białą działaczką wzorowaną na działaczce przeciwko apartheidowi Ruth First; rok wcześniej film Richarda Attenborougha, pełen dobrych intencji, Cry Freedom miał rzekomo opowiadać o przyjaźni między białym dziennikarzem Donaldem Woodsem (Kevin Kline) i Stevem Biko (Denzel Washington), ale udało mu się umieścić Woodsa w centrum akcji, prawie zapominając o Biko. A Dry White Season Euzhana Palcy’ego z 1989 roku, obecnie wydany na Blu-ray, na pierwszy rzut oka wygląda na to samo. A jednak ten film znacznie ostrzej i mądrzej przedstawia, co tak naprawdę oznaczałoby dla białych ludzi w Afryce Południowej, żyjących w apartheidzie, stanięcie po stronie własnej kasty.

Donald Sutherland gra szanowanego białego nauczyciela i byłą gwiazdę rugby Bena Du Toita, który żyje wygodnie i jest całkowicie zadowolony z rasistowskiego świata Republiki Południowej Afryki; jest jednak głęboko zaniepokojony, gdy jego czarny ogrodnik Gordon (Winston Ntshona) mówi mu, że jego syn został pobity, a następnie zabrany przez policję – a przyzwoity, myślący Du Toit radykalizuje się pod wpływem tego, czego się dowiaduje. Janet Suzman gra jego żonę o wąskich ustach, która nie pochwala niezrozumiałej i niebezpiecznej miękkości serca męża. Niemiecka gwiazda Jürgen Prochnow gra mrożącego krew w żyłach tajnego policjanta kapitana Stolza, John Kani gra prawnika Juliusa, a Marlon Brando prawie kończy cały film jako postępowy adwokat Ian McKenzie zatrudniony przez Du Toita, by rzucić wyzwanie brutalnemu reżimowi w sądzie. Jest to rola ukazująca niezwykle efektowny, quasi-szekspirowski akcent angielski Brando, który nadaje kształt całemu jego występowi.

Palcy ukazuje nam świat zdrady: przerażeni przyjaciele, krewni i współpracownicy Du Toita czują, że ich zdradził. Jest dość niezwykły moment, kiedy Du Toit dosłownie uderza dyrektora w twarz za nazwanie go zdrajcą. Ale potem członkowie rodziny Du Toita go zdradzają, co prowadzi do napiętej i bolesnej sceny z córką Du Toita, Suzette (Susannah Harker). Zakończenie nie jest szczęśliwe, a film w każdym razie realistycznie pokazuje, ile faktycznie może kosztować takie stanowisko jak Du Toit. Sceny tortur są bardzo szokujące, a film podnosi swoją rangę jako thriller spiskowy, w miarę jak dramat się rozwija, a establishment zdaje sobie sprawę, że Du Toit będzie nie ustępował. To film z liczną obsadą drugoplanową, a Michaelem Gambonem w roli głównego sędziego w sprawie sądowej.

Tak, być może świat czarnych społeczności w Soweto nie jest tu w pełni wyobrażony i zamieszkany; film również nie zdałby swego rodzaju rasistowskiego testu Bechdela, ponieważ te postacie nie mogą pojawiać się razem na ekranie bez obecności białej osoby, która pośredniczyłaby w ich istnieniu z białą publicznością filmową. Jednak Palcy, być może przede wszystkim osoba kolorowa i najwyraźniej pierwsza czarnoskóra kobieta, która wyreżyserowała hollywoodzki film studyjny, ma bystre oczy i nie ma złudzeń co do wadliwych białych wybawicieli.