Z nowych badań opublikowanych w British Medical Journal Nutrition, Prevention & Health wynika, że ​​u dzieci żyjących na wzgórzach i w górach Indii występuje zwiększone ryzyko zahamowania wzrostu, które wzrasta wraz ze wzrostem wysokości.

Analizując dane dotyczące ponad 1,65 lakh dzieci w wieku poniżej pięciu lat, badacze zaobserwowali, że zahamowanie wzrostu było częstsze wśród dzieci urodzonych jako trzecie lub późniejsze dziecko z rodzicami oraz u dzieci o niewielkich rozmiarach po urodzeniu.

Do analizy uwzględniono dane z Krajowego Badania Zdrowia Rodziny (NFHS-4) z lat 2015–2016. Do zdefiniowania karłowatości wykorzystano standardy WHO.

Naukowcy, w tym ci z Manipal Academy of Higher Education, zasugerowali, że ciągła ekspozycja na środowiska położone na dużych wysokościach może zmniejszyć apetyt oraz ograniczyć wchłanianie tlenu i składników odżywczych, mimo że w badaniu obserwacyjnym nie ustalono bezpośredniego związku przyczynowego.

Zespół stwierdził również, że brak bezpieczeństwa żywnościowego w regionach pagórkowatych i górskich jest zwykle większy i wynika z niższych plonów i trudniejszego klimatu. Zapewnienie dostępu do opieki zdrowotnej w tych regionach, w tym wdrożenie programów żywieniowych, stanowi wyzwanie – stwierdzili.

Stwierdzono, że ogólna częstość występowania karłowatości wśród tych dzieci wynosi 36%. Częstość występowania była większa wśród dzieci w wieku 1,5–5 lat (41%) niż wśród dzieci poniżej 1,5 roku (27%).

W swojej analizie naukowcy odkryli, że 98% dzieci żyło na wysokościach poniżej 1000 metrów nad poziomem morza, 1,4% na wysokościach od 1000 do 2000 metrów nad poziomem morza, a 0,2% na wysokościach powyżej 2000 metrów nad poziomem morza.

Stwierdzono, że ryzyko karłowatości u dzieci żyjących na wysokości 2000 metrów lub więcej nad poziomem morza jest o 40% większe w porównaniu z dziećmi mieszkającymi na wysokości 1000 metrów nad poziomem morza.

Analiza wykazała również, że karłowatość występowała u 44% trzecich urodzonych dzieci lub dzieci znajdujących się w wyższej kolejności urodzenia wśród rodzeństwa w porównaniu z 30% u pierworodnych. Wskaźniki zahamowania wzrostu były nadal wyższe (45%) wśród dzieci małych lub bardzo małych po urodzeniu.

Naukowcy odkryli, że poziom wykształcenia matki miał tu wpływ, a częstość występowania zahamowania wzrostu spadała wraz ze wzrostem poziomu wykształcenia. Odkryli również, że opieka po ciąży, w tym wizyty w klinice, szczepienia i suplementy zdrowotne, a także lokalizacja bliżej placówek służby zdrowia, są czynnikami ochronnymi.

Autorzy odkryli, że czynnikiem ochronnym jest także brak przynależności do określonej kasty lub rdzennego plemienia.

„Wielotorowe podejście powinno łączyć inicjatywy w zakresie zdrowia reprodukcyjnego, programy żywienia kobiet, interwencje w zakresie karmienia niemowląt i małych dzieci oraz środki bezpieczeństwa żywnościowego” – napisali autorzy.

„Ciągłe badania, monitorowanie i ocena będą kluczem do kierowania polityką opartą na dowodach i ukierunkowanymi działaniami, aby zapewnić każdemu indyjskiemu dziecku szansę na zdrowy wzrost i rozwój” – napisali.