W niedawnym badaniu wykorzystano techniki neuroobrazowania i zaawansowane algorytmy obliczeniowe, aby precyzyjnie zidentyfikować dwa główne obszary mózgu powiązane z manifestacją psychozy.

Najnowsze dane z badań neuroobrazowych uzyskane od osób chorych na psychozę mogą dostarczyć dowodów empirycznych potwierdzających długoletnią hipotezę dotyczącą przyczyny nagłego oderwania się od rzeczywistości.

Według tej teorii podczas psychozy sieci mózgowe odpowiedzialne za regulację uwagi człowieka ulegają awarii. Prowadzi to do tego, że osoby doświadczają halucynacji, które są postrzeganiem rzeczy, które nie mają miejsca, oraz urojeń, które opierają się na mocno utrwalonych błędnych przekonaniach. Psychoza jest cechą charakterystyczną poważnych chorób psychicznych, takich jak schizofrenia. Jednakże jej objawy mogą występować także w szerokim spektrum i mogą nie być powiązane z żadnym konkretnym zaburzeniem psychicznym.

Naukowcy od dawna usilnie starali się odkryć dokładne mechanizmy w mózgu prowadzące do psychozy. Jednym z czynników przyczyniających się do tego jest to, że psychozę często bada się u osób przyjmujących leki przeciwpsychotyczne przez dłuższy czas, co utrudnia odróżnienie zmian w mózgu związanych z chorobą od zmian związanych z przyjmowaniem leków.

Celem niedawnego badania skanu mózgu było dokładne zidentyfikowanie podstawowych mechanizmów związanych z psychozą, począwszy od najmłodszych lat. Może to potencjalnie ułatwić wcześniejsze wykrywanie i poprawić skuteczność terapii.

W badaniu szukano tych anomalii u osób w wieku od 6 do 39 lat, które cierpiały na zespół delecji 22q11.2 – rzadkie zaburzenie genetyczne powiązane z psychozą. Część jednej 22 kopii chromosomu u osób z tym zaburzeniem jest nieobecna. Osoby z tym zespołem mają około 30% szans na rozwój psychozy, schizofrenii lub obu, oprócz innych zaburzeń, w tym zaburzeń pracy serca, zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) i autyzmu.

Zespół zebrał dane dotyczące mózgu za pomocą funkcjonalnego rezonansu magnetycznego (fMRI), techniki monitorującej zmiany w przepływie krwi korelujące z aktywnością komórek mózgowych. W badaniu wzięło udział około 900 osób. Sto jeden miało zespół delecji 22q11.2; niektórzy mieli psychozę, a inni nie. Ponadto 120 miało „psychozę nieznanego pochodzenia”.

Co więcej, w celu porównania do badania włączono osoby bez wcześniejszych przypadków psychozy. Dodatkowo badaniem objęto osoby z ADHD i autyzmem. Z pomocą informatyków ze Stanford naukowcy opracowali nowatorską technikę uczenia maszynowego do wykrywania wzorców w danych fMRI. Metodą zidentyfikowano nakładające się „sygnatury” w mózgach osób, u których zdiagnozowano zespół delecji 22q11.2 i towarzyszącą mu psychozę, a także osób z psychozą o nieznanej etiologii.

Odciski palców, nieobecne we wszystkich grupach porównawczych bez psychozy, wykryto w dwóch kluczowych elementach „sieci istotności” mózgu. Podstawową funkcją tej sieci jest elastyczne przenoszenie naszej uwagi pomiędzy poznaniem wewnętrznym a zewnętrznymi bodźcami zmysłowymi, skutecznie kierując naszą uwagę w stronę znaczących i namacalnych informacji. Skany mózgu wskazują, że przednia wyspa i prążkowie brzuszne to dwa najważniejsze węzły w tej sieci odpowiedzialnej za psychozę. Funkcja przedniej wyspy polega na eliminowaniu nieistotnych informacji, podczas gdy prążkowie brzuszne przewidują, które informacje będą dla nas najbardziej satysfakcjonujące lub istotne.

Naukowcy zamierzają skoncentrować się na tych dwóch kluczowych obszarach mózgu, stosując uznane terapie, takie jak stymulacja mózgu, aby ustalić, czy mogą one utrudniać lub opóźniać wystąpienie psychozy u osób o podwyższonym ryzyku rozwoju tej choroby. Ponadto zamierzają zbadać wpływ leków przeciwpsychotycznych na różne elementy sieci istotności, aby odkryć ich dokładne mechanizmy działania.

Źródło artykułu: Psychiatria molekularna