Epickie walki potworów, olśniewająca grafika i obietnica połączonego MonsterVerse to rzeczy, które przyciągnęły widzów do wielu filmów Legendary i Warner Bros. najnowsze filmy o Godzilli. Wszystkie te rzeczy są w dużej mierze częścią Monarcha: Dziedzictwo potworów, Nowy serial Apple TV Plus osadzony w MonsterVerse od producentów wykonawczych Chrisa Blacka i Matta Fraction oraz reżysera/współproducenta wykonawczego Matta Shakmana.

Ale mając na uwadze, że filmy takie jak Godzilla: Król potworów I Godzilla kontra Kong zależało im na zwróceniu uwagi na tytułowych Tytanów, Dziedzictwo potworów to głębokie, wielopokoleniowe zanurzenie się w życie zwykłych ludzi – takich, których osobiste historie po prostu nie mieszczą się w ramach przeciętnego filmu katastroficznego o kaiju.

Kiedy niedawno spotkałem się z Blackiem, Fraction i Shakmanem, powiedzieli mi, że choć doskonale zdawali sobie sprawę z niechęci niektórych widzów do Godzilli, projektów spędzających zbyt dużo czasu w terenie z nieszczęsnymi ludźmi, obawiali się także, aby nie dać widzom zbyt wiele dobrego (czytaj: wielkie bitwy kaiju). Aby Monarcha aby pracować jako rozszerzenie MonsterVerse i eksplorować to, co ucieleśnia cała Godzilla, wyjaśniło trio, musieli znaleźć trwałą równowagę między spektaklem a dramatem opartym na postaciach.

Gdy Dziedzictwo potworów zostało ogłoszone po raz pierwszy, pierwsze reakcje wielu ludzi brzmiały: „Och, robią spinoffową serię o Godzilli. Fajny.” Chciałem jednak usłyszeć od was wszystkich, jakiego rodzaju program chcielibyście zrobić i jaką funkcję chcielibyście pełnić w szerszym kontekście Legendary MonsterVerse.

Chris Black: Wyzwaniem dla nas było odkrycie, jak żyć w kanonicznej mitologii filmów Legendary, czyli piaskownicy, w której dano nam grać. To wspaniała piaskownica ze świetnymi zabawkami i byliśmy bardzo szczęśliwi, że to zrobiliśmy. Ale pomyśleliśmy też: „Jak wytyczyć własny pas?” Nie chcieliśmy po prostu zrobić telewizyjnej wersji filmu; to musiała być osobna sprawa. A wspaniałą wiadomością było to, że Legendary bardzo to wspierało.

Jedną z pierwszych rozmów, jakie z nimi przeprowadziłem, było pytanie, czy chcę wziąć w tym udział, a ja zapytałem: „Czy musi być jak w filmach?”. A oni na to: „Nie, powinno to być to, co uznasz za najlepsze”. Mając tę ​​swobodę, kiedy Matt i ja zaczęliśmy nad tym pracować, po prostu zdecydowaliśmy, że droga do środka wiedzie przez tę rodzinę – przez podstawową istotę rodziny Randa. Przeglądając pomysły, doszliśmy do następującego wniosku: „No cóż, a co, jeśli chodzi o tajemnicę? A co, jeśli chodzi o tego mężczyznę, który miał dwie rodziny, a jego córka odkryje straszliwą tajemnicę, którą skrywa, i to ześle ich do króliczej nory, prowadząc ich na ścieżkę potworów? Potem poczuliśmy: OK, teraz mamy sposób, a teraz mamy plan działania na serial, który będzie napędzany przez postacie, a niekoniecznie przez potwory.

Frakcja Matta: Nie chcieliśmy robić serialu będącego spinoffem Godzilli; chcieliśmy zrobić serial, który żyłby w tym świecie. Ludzie chodzą do filmów o Godzilli, żeby zobaczyć Godzillę, ale wiedzieliśmy, że nie możemy konkurować z tym spektaklem i nawet nie mieliśmy zamiaru próbować. Chcieliśmy stworzyć serial, który będzie rozgrywał się w świecie, w którym Godzilla jest prawdziwa, a Tytani są prawdziwi. Ale co teraz? To nie jest serial o 11 września; to przedstawienie o 12 września. W filmach burzone są budynki, ale w tym serialu ludzie wstają, otrzepują się i zastanawiają: „Co znaczy moje życie teraz, kiedy mój świat całkowicie się zmienił?”

Ludzie w zachodnich narracjach o Godzilli zawsze mają cię wciągnąć i w pewnym sensie sprawić, że utożsamisz się z stawką, ale jest wielu ludzi, którzy mają wrażenie, że te postacie w końcu odwracają uwagę od spektaklu potworów. Co cię natchnęło w odkrywaniu tego świata, skupiając się na dramacie rodzinnym?

Matt Shakman: Mam podobne odczucia co do ludzkich postaci w niektórych filmach. Uwielbiam patrzeć, jak Godzilla i Kong walczą ze sobą, ale mniej interesują mnie historie ludzi na ziemi. Ale miałam okazję przeczytać pilota, który stworzyli ci dwoje, i byłam zszokowana tym, jak piękny był to gobelin – że to była wielopokoleniowa historia rodzinna. I że bohaterowie nie byli insiderami, wiesz? Nie byli naukowcami i ekspertami. Byli to ludzie, którzy odkrywali świat z pierwszej ręki. Więc jeśli nie byłeś fanem MonsterVerse, miałeś postacie, które mogły cię poprowadzić i wyjaśnić, ale była to także piękna tajemnica i zagadka, która działała w legendarnym MonsterVerse, który już powstał.

CB: Niektórzy fani serii mówią: „No cóż, poznaliśmy te postacie; teraz przejdźmy do spektaklu.” Myślę, że jeśli mówisz o jednym filmie, który ukazuje się co cztery lata, możesz to zrobić. Ale jeśli mówisz o serialu, który będziesz oglądać z tygodnia na tydzień, to jeśli od razu pozbędziesz się bohaterów, żeby dostać się do potworów, to się zrobi nudno.

Ludzie są przyzwyczajeni do interpretowania klasycznych japońskich przedstawień Godzilli jako metafory zniszczeń wojny nuklearnej, ale byłem zaskoczony, widząc sposób, w jaki Monarcha przedstawia G-Day i niechęć niektórych osób do uwierzenia, że ​​wydarzyło się to jako swego rodzaju paralelę do reakcji części społeczeństwa w świecie rzeczywistym na Covid-19. Jakie inne pomysły na temat naszego prawdziwego świata chciałeś zgłębić w serialu – niekoniecznie poprzez same potwory, ale wykorzystując tę ​​atmosferę, aby w pewnym sensie trzymać się zwierciadła przed publicznością?

MF: Chociaż jest to program globalny, nie bez powodu zaczyna się w Japonii. Godzilla to japońska postać i to właśnie w filmach Toho odkryli, że Godzilla to soczewka, przez którą można zobaczyć wszystko. Mogą to być wydarzenia na skalę globalną lub wydarzenia głęboko osobiste. Doszło do zniszczenia, które miało miejsce zarówno w fizycznym środowisku Cate, jak i w jej życiu emocjonalnym.

Straciła ojca, a potem okazuje się, że ją zdradził, co jest głęboko druzgocące pod względem emocjonalnym. Wielkim darem Godzilli jako postaci jest jej alegoryczna zdolność dostosowania się do problemu o dowolnej skali, który chcesz rozwiązać, a w serialu, w którym ludzie radzą sobie z głęboko emocjonalnymi, bolesnymi i szokującymi zdradami, jest to naprawdę bogate źródło dramatu.

Matt Fraction, słyszałem cię Najlepszy pokaz pewnego dnia rozmawialiśmy o tym, przez które zwierzę chciałbyś zostać zabity, gdybyś musiał tak wyjść.

MF: [Laughs] O tak! Najlepszy program na życie.

Ze wszystkich twoich Tytanów, poza Godzillą… kogo chciałbyś, żeby udało ci się dopaść?

MF: Myślę, że cokolwiek byłoby najszybsze?

SM: Chciałem zapytać: „Co byłoby najszybsze i najmniej bolesne?”

MF: Żaden z tych, które stworzyliśmy, nie jest dobrym wyborem, bo wszystkie są takie… ugh.

CB: Może Rodan, bo wtedy grałbyś jak bohater Gra o tron. To byłoby naprawdę szybkie.

SM: Czy robiłeś kiedyś coś takiego, gdy byłeś dzieckiem i miałeś mlecze, przez które wyskakiwały im głowy? Chcę, żeby Kong mnie zmiażdżył, po prostu przerzucił przez ramię i zajął się swoimi sprawami.

MF: Ja też wybrałbym Konga, tylko dlatego, że jest całkiem wydajny.

SM: Ja też chcę to zobaczyć. Coś w stylu: „O mój Boże, spójrz na niego, jest taki duży! Och, jestem twoim największym fanem. Tylko nie te maluchy. Na pewno nie jest to grupa najmłodszych.