„Zasadniczo poznaliśmy się, gdy miałem 11 lat, a Andrew 12 w północnym Londynie” — powiedział Michael, gdy poproszono go o opowiedzenie o początkach swojej przyjaźni z Ridgeleyem.

Michael opisał siebie jako „bardzo niezręcznego, nieco dziobatego, bardzo dziwnie wyglądającego faceta”, który pierwszego dnia w szkole wszedł z czupryną kręconych włosów i nosił „cholernie wielkie, wielkie okulary w oprawkach okiennych”. To Ridgeley zgłosił się na ochotnika do opieki nad Michaelem i wkrótce para nawiązała trwałą przyjaźń.

„Naprawdę wierzę, że jest w tym coś z góry przeznaczonego” — wspomina Michael. „Chodzi mi o to, że ścieżka mogłaby potoczyć się zupełnie inaczej, gdybym tego dnia usiadł obok kogoś innego”.

„Muzycznie byliśmy połączeni biodrem” – powiedział Ridgeley. Para spędzała godziny, robiąc skecze i tworząc komediowe audycje radiowe. Napisali także piosenki i założyli zespół o nazwie The Executive, gdy mieli około 16 lat. Zespół ostatecznie „implodował”, ponieważ byli okropnymi wykonawcami. Ale Michael i Ridgeley trzymali się razem.

Podczas wieczornego wyjścia w londyńskiej dzielnicy West End, Michael i Ridgeley poszli tańczyć w Beat Route. Michael przypomniał sobie, że Ridgeley zaczął rapować „Wham, bam, I am the man”, co zainspirowało nazwę ich muzycznego duetu: Wham!

„Andrew i ja rozwinęliśmy talent do pisania tych chwytliwych, małych piosenek” – powiedział Michael. „Mieliśmy miotłę z przymocowanym do niej mikrofonem i jedno z tych małych, czterościeżkowych portastudio, które pojawiły się dopiero pod koniec lat 70.”.

„Pisanie piosenek było podyktowane naszymi okolicznościami, otaczającym nas środowiskiem” – powiedział Ridgeley. Bum! piosenki były inspirowane protestami i gwałtownym wzrostem bezrobocia wśród 16-18-latków. Ridgeley dodał, że duet eksperymentował z różnymi gatunkami muzycznymi – połączyli rap z disco, a następnie dodali pop – gotowe piosenki Wham! miały społeczne teksty z podkładem disco.

„Po prostu stamtąd pisaliśmy piosenki” – powiedział Michael.

Para wydała później swój pierwszy singiel „Wham Rap! (Enjoy What You Do)”, który według nich byłby hitem. Niestety, piosenka nie znalazła się na liście Top 100.

To właśnie podczas kręcenia teledysku „Club Tropicana” (piosenka Wham! z 1983 roku) na Ibizie Michael wyszedł do Ridgeleya i Wham! wokalistka rezerwowa Shirlie Holliman.

„Około sześć miesięcy przed tym, jak poszliśmy nakręcić teledysk do „Club Tropicana”, naprawdę wydarzyło się coś, co sprawiło, że mój pociąg do mężczyzn był dość jasny” — wspomina Michael. „Zostałam w domu tego faceta. Próbował uprawiać ze mną seks, a ja byłam zbyt przestraszona. Ale zdałam sobie sprawę, że chcę zostać w łóżku na noc. Chciałam być blisko tego faceta, co nigdy wcześniej nie miało miejsca”.

Michael ujawnił, że „Club Tropicana” dotyczył jego seksualnej eskapady.

„Dla mnie jego seksualność nie miała na nas absolutnie żadnego wpływu” – powiedział Ridgeley. „Chciałem, żeby był szczęśliwy”.

„Prawdopodobnie jeden z najlepszych autorów piosenek z Wielkiej Brytanii od dłuższego czasu” – powiedział John w starym klipie w dokumencie. „I to poważnie. Ludzie mają tendencję do odrzucania Wham! jako zespołu, który nie przetrwa. Ludzie, którzy ich odrzucają, to zespoły, które nie przetrwają. Jestem wystarczająco doświadczony, by wiedzieć”.

Mówiąc o Michaelu, John nazwał go „wielkim autorem piosenek”.

„Na scenie porównywałem go do Barry’ego Gibba, Paula McCartneya, Johna Lennona i takich ludzi” – powiedział John. „Ma to, co Bowie i ja chcielibyśmy mieć, gdy mieliśmy 21, 22 lata. I nie mówię o występach na scenie, płytach… Ten człowiek jest świetnym autorem piosenek, a dzisiejsza ceremonia wręczenia nagród to o pisaniu piosenek”.

Michael powiedział, że był „trochę w szoku”, kiedy został nagrodzony za pisanie piosenek. „Pomysł bycia w tym samym pokoju ze sławnymi ludźmi, którzy faktycznie rozpoznają cię jako muzyka, ludźmi takimi jak Elton John, wiesz… dużo czasu zajęło mi przyzwyczajenie się do tego pomysłu”.

„Cieszyłem się szczęściem mojego przyjaciela. Stał u progu wielkości” — powiedział Ridgeley o sukcesie Michaela jako piosenkarza i artysty muzycznego. „Ale nie wiedziałem, co naprawdę oznacza bycie Georgem Michaelem”.

W filmie dokumentalnym Michael otwarcie opowiada o zmaganiach ze sławą, swojej seksualności (która wówczas była jeszcze tajemnicą) i wzmożonym rozgłosie:

„W rzeczywistości punktem zwrotnym w Wham! depresja dotyczyła tego” – powiedział Michael. „Chodziło o sposób, w jaki się zamknęłam. Wiesz, uważaj, czego sobie życzysz”.

Popowy duet oficjalnie rozpadł się w 1986 roku, kiedy Michael również rozpoczął karierę jako artysta solowy i performer. 28 czerwca 1986 roku duet świętował swój koniec pożegnalnym koncertem, zatytułowanym The Final, na stadionie Wembley w Londynie. W wydarzeniu wzięło udział łącznie 72 000 osób, w tym artyści wspierający i goście specjalni, tacy jak Elton John i Simon Le Bon.

Zerwanie Wham! nie zepsuło przyjaźni Michaela i Ridgeleya, ponieważ para wiedziała, że ​​ich czas jako zgranego duetu muzycznego ostatecznie dobiegnie końca. Ale i tak było niesamowicie słodko-gorzko:

„Gdybym miał udać się do miejsca, w które wierzyłem, że się udam, nie było możliwości, abyśmy mogli spędzać czas tak, jak zawsze” – powiedział Michael o swoim związku z Ridgeleyem po Wham! „Więc to był pod pewnymi względami smutny dzień. To był koniec czegoś”.