Melbourne, 24 kwietnia (Rozmowa) Około jedna na 20 osób cierpi na zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD). Jest to jedno z najczęstszych zaburzeń neurorozwojowych występujących w dzieciństwie i często utrzymujące się w wieku dorosłym.

ADHD diagnozuje się, gdy ludzie doświadczają problemów z brakiem uwagi i/lub nadpobudliwością i impulsywnością, co negatywnie wpływa na nich w szkole lub pracy, w otoczeniu społecznym i w domu.

Przeczytaj także | USA: Senat przeważającą większością głosów popiera pomoc dla Ukrainy, Izraela i Tajwanu dużym ponadpartyjnym głosowaniem.

Niektórzy ludzie nazywają ten stan zespołem deficytu uwagi lub ADD. Jaka jest więc różnica?

Krótko mówiąc, to, co wcześniej nazywano ADD, jest teraz znane jako ADHD. Więc jak tu dotarliśmy?

Przeczytaj także | Timur Iwanow zatrzymany: rosyjski wiceminister obrony zatrzymany pod zarzutem przekupstwa.

Zacznijmy od odrobiny historii

Pierwszy opis kliniczny dzieci wykazujących brak uwagi, nadpobudliwość i impulsywność powstał w 1902 roku. Brytyjski pediatra profesor George Still wygłosił serię wykładów na temat swoich obserwacji 43 dzieci, które były wyzywające, agresywne, niezdyscyplinowane i niezwykle emocjonalne lub pełne pasji.

Od tego czasu nasze rozumienie tego schorzenia ewoluowało i znalazło się w Podręczniku diagnostycznym i statystycznym zaburzeń psychicznych, znanym jako DSM. Lekarze używają DSM do diagnozowania zdrowia psychicznego i schorzeń neurorozwojowych.

Pierwszy DSM, opublikowany w 1952 r., nie obejmował konkretnej powiązanej kategorii dzieci i młodzieży. Jednak drugie wydanie, opublikowane w 1968 r., zawierało rozdział poświęcony zaburzeniom zachowania u młodych ludzi. Odniósł się do cech typu ADHD jako „reakcji hiperkinetycznej dzieciństwa lub dojrzewania”. Opisało to nadmierne, mimowolne ruchy dzieci z tym zaburzeniem.

Na początku lat 80. trzeci DSM dodał schorzenie, które nazwał „zaburzeniem deficytu uwagi”, wymieniając dwa typy: zaburzenie deficytu uwagi z nadpobudliwością (ADDH) i zaburzenie deficytu uwagi jako podtyp bez nadpobudliwości.

Jednak siedem lat później poprawiony DSM (DSM-III-R) zastąpił ADD (i jego dwa podtypy) ADHD i trzema podtypami, które mamy dzisiaj:

przeważnie nieuważny

przeważnie nadpobudliwy i impulsywny

łączny.

Po co zmieniać ADD na ADHD?

ADHD zastąpił ADD w DSM-III-R w 1987 r. z wielu powodów.

Pierwszą była kontrowersja i debata na temat obecności lub braku nadpobudliwości: „H” w ADHD. Kiedy po raz pierwszy nazwano ADD, przeprowadzono niewiele badań w celu określenia podobieństw i różnic między tymi dwoma podtypami.

Kolejna kwestia dotyczyła terminu „deficyt uwagi” i tego, czy deficyty te były podobne czy różne w obu podtypach. Pojawiły się również pytania o zakres tych różnic: jeśli te podtypy były tak różne, czy w rzeczywistości były to różne warunki?

Tymczasem w nowym podejściu do nieuwagi („deficyt uwagi”) uznano, że dzieci wykazujące zachowania nieuważne niekoniecznie muszą być zakłócające spokój i stanowić wyzwanie, ale częściej są zapominalskie i marzycielskie.

Dlaczego niektórzy używają terminu ADD?

W latach 80. nastąpił gwałtowny wzrost liczby diagnoz. Jest więc zrozumiałe, że niektórzy ludzie nadal trzymają się terminu ADD.

Niektórzy mogą utożsamiać się z ADD z przyzwyczajenia, ponieważ tak im pierwotnie zdiagnozowano lub ponieważ nie mają cech nadpobudliwości/impulsywności.

Inni, którzy nie mają ADHD, mogą używać terminu, z którym zetknęli się w latach 80. lub 90., nie wiedząc, że terminologia się zmieniła.

Jak obecnie diagnozuje się ADHD?

Trzy podtypy ADHD opisane w DSM-5 to:

przeważnie nieuważny. Osoby z podtypem nieuważnym mają trudności z utrzymaniem koncentracji, łatwo się rozpraszają i zapominają, często gubią rzeczy i nie są w stanie wykonywać szczegółowych instrukcji

przeważnie nadpobudliwy i impulsywny. Osobom z tym podtypem trudno jest zachować spokój, muszą stale poruszać się w uporządkowanych sytuacjach, często przerywają innym, rozmawiają bez przerwy i mają trudności z samokontrolą

łączny. Osoby z podtypem mieszanym doświadczają cech osób nieuważnych i nadpobudliwych i impulsywnych.

Liczba rozpoznań ADHD wśród dzieci i dorosłych stale rośnie. I chociaż ADHD było powszechnie diagnozowane u chłopców, ostatnio obserwujemy rosnącą liczbę dziewcząt i kobiet poszukujących diagnozy.

Jednak niektórzy międzynarodowi eksperci kwestionują rozszerzoną definicję ADHD, wynikającą z praktyki klinicznej w Stanach Zjednoczonych. Twierdzą, że wyzwania związane z niechcianymi zachowaniami i wynikami edukacyjnymi młodych ludzi chorych na tę chorobę są w wyjątkowy sposób kształtowane przez czynniki kulturowe, polityczne i lokalne każdego kraju.

Niezależnie od zmiany nazwy, aby odzwierciedlić to, co wiemy o chorobie, ADHD w dalszym ciągu wpływa na sytuację edukacyjną, społeczną i życiową wielu dzieci, młodzieży i dorosłych. (Rozmowa)

(To jest nieedytowana i automatycznie wygenerowana historia z kanału Wiadomości syndykowanych, personel LatestLY mógł nie modyfikować ani nie edytować treści treści)