RIMINI, Włochy — Nadmorskie miasto Rimini to wybrzeże Jersey we Włoszech: stąd do portowego miasta Ancona na południowym wschodzie jest ponad 40 mil piaszczystych plaż.

Rozsławił go rodowity syn Federico Felliniego, który dorastał w mieście i wykorzystał go w kilku swoich filmach, w tym w „Amarcord”.

Region Emilia-Romagna jest synonimem największego eksportu Włoch: La Dolce Vita, dobrego życia wina, jedzenia, przystojnych ludzi i szybkich samochodów.

Możesz zobaczyć słodkie życie gdy tylko dotrzesz na plażę: oczywistą pierwszą rzeczą są plażowe bary, setki barów, w których tysiące — ubranych tak mało, jak to tylko możliwe — zmywa ocean spritzów Aperol, Negronis i włoskiego białego wina za 5 euro (5,35 USD) za kieliszek.

Do tego dochodzi jedzenie, które uczyniło ten region jedną z europejskich stolic smakoszy.

Ludzie przybywają do Parmy, Modeny, Bolonii, Rawenny i Rimini, aby zjeść szynkę parmeńską (prosciutto), ser (oczywiście parmezan) i makarony w niezliczonych odmianach, ale przede wszystkim tagliatelle, tortellini i lasagne, wszystkie przyrządzane przez ręka.

To także przemysłowe serce Włoch, gdzie powstają Ferrari, Maserati i Lamborghini.

Jersey Shore, ale nie

W przeciwieństwie do Amerykanów, Włosi nie rzucają tak po prostu torby plażowej i nie nurkują w oceanie.

Włosi zbudowali małe miasta na swoich plażach i istnieje protokół.

Tutaj wynajmujesz leżak i parasol od chłopców z kabiny. Krzesła i parasole ustawione są w równych rzędach, prawie trzy tuziny, wszystkie ponumerowane, które rozciągają się aż do Morza Adriatyckiego, prawie ćwierć mili od ulicy.

I to jest Adriatyk, po który wszyscy przyjeżdżają. Oddziela półwysep włoski od Chorwacji i Albanii 100 mil na wschód. Podobnie jak Atlantyk, Adriatyk nie ma czystej, błękitnej wody Morza Śródziemnego, ale brak koloru nadrabia temperaturą (już 67 stopni), spokojem i dostępnością (Bolonia jest oddalona o niecałą godzinę drogi).

Mając tyle pieniędzy, tyle słońca, tyle wody, tyle jedzenia i wina, można by pomyśleć, że życie byłoby niekończącą się imprezą, ale Włosi nie wydają się być ostatnio szczęśliwi i nie bez powodu.

Okazja dla Amerykanów, ale nie dla Włochów

Włochy są w dużym stopniu uzależnione od turystyki. W branży turystycznej zatrudnionych jest ponad 2 miliony Włochów, co stanowi około 8% całkowitego zatrudnienia.

Dobra wiadomość: branża turystyczna kwitnie.

Biznes szedł „szaleńczo dobrze”, powiedział mi jeden z taksówkarzy w Bolonii: „Od Covid nie ustał. Nawet zimą. Turyści wciąż przyjeżdżają”.

Gondolier w Wenecji, godzinę drogi na północ, powiedział mi, że wszyscy 433 gondolierzy w Wenecji pracują na pełny etat, nawet zimą.

„Interesy gondolierów były bardzo dobre w zeszłym roku”, powiedział mi, mimo że pobierał 120 euro (około 130 dolarów) za 45-minutową przejażdżkę gondolą wąskimi, wodnistymi kanałami za placem św. Marka.

Temu oceanowi turystów bardzo pomaga obecność Amerykanów. Podczas gdy Europejczycy, zwłaszcza Francuzi i Niemcy, stanowią największą grupę zagranicznych gości, Amerykanie robią coś, czego nie robią ich europejscy bracia: dają naprawdę dobre napiwki.

„Kochamy Amerykanów” — powiedział mi jeden kelner z Modeny po tym, jak zostawiłem mu 10% napiwku za wyjątkową obsługę.

Dla Amerykanów cała Europa, ale w szczególności mniejsze miasta Włoch, są wielką wartością. W pewnym momencie w zeszłym roku dolar był na równi z euro. Nawet dzisiaj, z jednym euro w przybliżeniu 1,07 dolara, kontynent nadal jest względną okazją.

Ceny będą wyższe w sezonie letnim, ale teraz można dostać dobry pokój w hotelu w niewielkiej odległości od plaży w Rimini za 100-200 euro (107-214 USD). W słynnym Grand Hotel Rimini, zbudowanym w 1908 roku i miejscu kilku filmów Felliniego, możesz mieszać się przy słynnym basenie lub prywatnej hotelowej plaży za 200-400 USD za noc, w zależności od dnia tygodnia.

Na plaży, w restauracji Il Circolino, można dostać danie z makaronem (tagliatelle al ragu — jest niesamowite) za 12 euro (13 USD) i dania główne, takie jak kurczak lub owoce morza, takie jak polpo (ośmiornica) za 15 do 22 euro (16 USD) 24 USD).

To są miejsca z najwyższej półki.

To okazja dla Amerykanów, ale dla większości Włochów nawet te ceny są poza zasięgiem.

„W czwartek, piątek i sobotę interesy są dobre, ale tak wiele zależy od turystów” – powiedział mi kierownik jednej z restauracji.

Powiedział, że problem polega na tym, że dobre życie rozsławione przez Felliniego jest coraz bardziej poza zasięgiem zwykłych Włochów.

„Przeciętny Włoch zarabia tutaj około 20 000 euro rocznie [$21,400]”, powiedział mi. Prawdopodobnie mówi o osobach pracujących w branży usługowej. Średnia pensja we Włoszech w 2021 roku wynosiła około 29 000 euro (około 31 000 dolarów), według statystyk OECD. To wciąż poniżej średniej Unii Europejskiej wynoszącej około 33 000 euro.

Ale jego twarz naprawdę się zgorzkniała, kiedy zaczął mówić o kwestii, która łączy każdego Włocha: o podatkach.

Są wysokie. Bardzo wysoko. Włosi płacą trzy podatki: narodowy podatek dochodowy (w tym 9,2% składki na ubezpieczenie społeczne), podatki regionalne i podatki miejskie. Stawka podatku dochodowego jest progresywna: najwyższa stawka podatku dochodowego wynosi 43% — więcej niż średnia europejska wynosząca 38%.

„Jeśli Włoch płaci wszystkie podatki, może przekazać rządowi ponad połowę swoich dochodów” — powiedział menedżer, splatając razem ręce i kołysząc nimi w przód iw tył, po włosku „Nie mogę uwierzyć, że płacimy to dużo.”

Nic dziwnego, że tak wiele pensji wypłacanych jest pod stołem. Włochy mają słynną gospodarkę czarnorynkową.

Problemem jest to, z czego można żyć. Czynsze w Rimini wynoszą 550-650 euro (około 590-700 dolarów) miesięcznie za małe mieszkanie z jedną sypialnią. To około 40% wynagrodzenia na wynos dla jednego z pracowników kierownika.

Nic dziwnego, że 62% młodych Włochów (25-29 lat) nadal mieszka z rodzicami.

Nie mniej dziwne, że nawet talerz makaronu za 12 euro może wydawać się nieco ekstrawagancki.

Nic dziwnego też, że menedżer powiedział, że biznes w coraz większym stopniu opiera się na bogatszych Niemcach, Brytyjczykach i Amerykanach.

„Dla Amerykanów Włochy są cudowne, ale dla Włocha odwiedzenie Ameryki jest niemożliwe” – powiedział.

Włosi wyjeżdżają w poszukiwaniu okazji

Wysokie podatki. Niskie średnie dochody. Wysoka inflacja (8% rocznie).

Życie stało się na tyle trudne, że wielu młodych Włochów nadal opuszcza Włochy w poszukiwaniu możliwości gdzie indziej.

Pięć milionów Włochów mieszka obecnie za granicą.

Inna główna motywacja: brak wzrostu zatrudnienia.

Zjadłem lunch z jedną rodziną, kobietą i dwójką jej dzieci, w Padwie, mieście uniwersyteckim, oddalonym o godzinę na północny zachód od Rimini. Oboje dzieci, w wieku 24 i 31 lat, mieszkają w domu z matką.

Najstarszy od kilku lat pracuje w Danii w firmie programistycznej. Odwiedzał swoją rodzinę, ale w tym tygodniu wracał do Danii. Jego siostra, która przez rok pracowała w USA, robi dyplom z architektury w Wenecji, ale przyznaje, że może chcieć wyjechać za granicę, by dokończyć studia.

„Myślę, że lepiej byłoby wyjechać za granicę, zdobyć więcej doświadczenia i być może lepsze oferty pracy” – powiedziała mi.

Konkluzja: największy eksport Włoch, słodkie życie, nadal żyje i ma się dobrze. Słońce, wino, jedzenie, fantastyczni ludzie wciąż tu są.

Miejscowym staje się coraz trudniej uczestniczyć w tym wspaniałym eksporcie.