3 kwietnia 1973 roku Marty Cooper stanął na rogu Szóstej Alei w Nowym Jorku i wyjął z kieszeni książkę telefoniczną.

Następnie wystukał numer na dużym, kremowym urządzeniu i przyłożył je do ucha, podczas gdy przechodnie patrzyli na niego.

Pan Cooper, inżynier w Motoroli, zadzwonił do swojego odpowiednika w konkurencyjnej firmie Bell Laboratories, aby triumfalnie powiedzieć mu, że dzwoni z „osobistego, podręcznego, przenośnego telefonu komórkowego”.

Wspomina, że ​​na końcu linii panowała cisza.

„Myślę, że zaciskał zęby” – śmieje się 94-latek.

Zamiast tego Bell Laboratories skupiało się na opracowaniu telefonu samochodowego, mówi. „Możesz w to uwierzyć? Więc byliśmy uwięzieni w naszych domach i biurach przez ten miedziany drut przez ponad 100 lat – a teraz zamierzali uwięzić nas w naszych samochodach!”

Nie trzeba dodawać, że Cooper i Motorola nie zgodzili się, że to jest droga naprzód – a historia pokazała, że ​​mieli rację.

Podstawy działania tego pierwszego połączenia niewiele się zmieniły. Telefon zamienia Twój głos na sygnał elektryczny, który moduluje falę radiową. Fala radiowa dociera do masztu; maszt wysyła twój głos do osoby, do której dzwonisz, a po odwróceniu procesu ta osoba może usłyszeć, jak mówisz.

Tyle że wtedy nie było tak naprawdę wielu masztów… Ale rozumiesz, o co chodzi.

Dzisiejsze telefony komórkowe są jednak nie do poznania w porównaniu z tym wczesnym modelem Motoroli.

Komercyjna wersja prototypu Marty’ego Coopera, Motorola Dynatac 8000X, została wypuszczona 11 lat po pierwszej rozmowie telefonicznej, w 1984 roku. Gdyby ją kupić dzisiaj, kosztowałaby równowartość 9 500 funtów (11 700 dolarów), mówi Ben Wood, który prowadzi Muzeum Telefonów Komórkowych .

„Zasadniczo wystarczyło wybrać numer i wykonać połączenie” — wyjaśnia Wood.

„Nie było wiadomości ani kamery. Trzydzieści minut rozmów, 10 godzin ładowania baterii, około 12 godzin czuwania i antena 6 cali (15 cm) na górze”.

Ważył również 790 g (1,7 funta) – prawie czterokrotnie więcej niż iPhone 14, przy 172 g.

Jednak Cooper nie jest pod wrażeniem konstrukcji telefonów z 2023 roku – chociaż przyznaje, że nigdy nie przewidział, że pewnego dnia telefony staną się podręcznymi „superkomputerami” z kamerami i dostępem do Internetu.

„Myślę, że dzisiejszy telefon nie jest optymalny. To naprawdę nie jest dobry telefon pod wieloma względami” — mówi.

„Pomyśl o tym. Bierzesz płaski kawałek plastiku i szkła – i przykładasz go do krzywizny swojej głowy; trzymasz rękę w niewygodnej pozycji; kiedy chcesz robić te cudowne rzeczy, które może zrobić, musisz pobrać aplikację [first]. „

Wierzy, że w przyszłości sztuczna inteligencja będzie tworzyć lub wybierać dla nich aplikacje właścicieli telefonów, w zależności od ich indywidualnych potrzeb.

Wierzy również, że pewnego dnia urządzenie będzie monitorować nasze zdrowie, maksymalizować naszą produktywność i niezmiernie poprawiać nasze życie.

W pewnym momencie sugeruje nawet, że mogą pomóc w wyeliminowaniu wojen.

„Telefon komórkowy sam tego nie zrobi” — przyznaje. „Ale to będzie centralna część tej wspaniałej przyszłości”.

Pomimo narzekań na jego nowoczesne odpowiedniki, wydaje się, że pan Cooper potajemnie pozostaje zachwycony urządzeniem, które po raz pierwszy przyłożył do ucha na nowojorskim rogu ulicy 50 lat temu.

„Jesteśmy wciąż na samym początku rewolucji telefonii komórkowej” – deklaruje.