Jjapoński reżyser Hirokazu Kore-eda wnosi ciepło, człowieczeństwo i zrozumienie do tej złożonej opowieści w formie puzzli o trudnym dzieciństwie i niebezpieczeństwach związanych z perspektywą. Jest to zatem pięknie skonstruowana i emocjonująca opowieść, która nieustannie zaskakuje.

Historia zaczyna się od zapierającego dech w piersiach obrazu: płonie apartamentowiec w małym japońskim miasteczku. Szybko rozchodzi się plotka, że ​​widziano lokalnego nauczyciela, pana Hori (Eita Nagayami), opuszczającego bar z gospodyniami w budynku, więc samotna matka Saori (Sakura Ando) jest już wobec niego podejrzliwa, gdy jej młody syn Minato (Soya Kurokawa) mówi jej, że pan Hori znęcał się nad nim w szkole, zarówno werbalnie, jak i fizycznie.

Wściekła Saori udaje się do szkoły, aby złożyć skargę, ale zostaje powstrzymana przez dziwnie formalne przeprosiny zorganizowane przez dyrektora (Yûko Tanaka). W końcu pan Hori ujawnia, że ​​w rzeczywistości Minato znęcał się nad innym dzieckiem, wrażliwym kolegą z klasy Yori (Hinata Hiiragi). Ale co się naprawdę dzieje?

Korea-eda wykorzystuje intrygujące narzędzie strukturalne, aby opowiedzieć historię, zapętlając się dwukrotnie, aby odtworzyć te same wydarzenia z różnych perspektyw. To nie do końca tak Rashomon efekt – same wydarzenia się nie zmieniają – ale każda perspektywa oferuje dodatkowe informacje, które całkowicie zmieniają naszą interpretację historii i motywacje bohaterów.

Rezultat jest fascynujący, nie tylko ze względu na sposób, w jaki zmienia główne wątki filmu. Na początku wydaje się, że jest to dramat o znęcaniu się i instytucjonalnym tuszowaniu, ale stopniowo zmienia się i okazuje się, że dotyczy czegoś zupełnie drażliwego, badającego elementy dojrzewania, takie jak tożsamość, presja społeczna, przyjaźń i szkody spowodowane przez dysfunkcjonalne relacje rodzinne.

Scenariusz, którego autorem jest Yûji Sakamoto, jest misternie skonstruowany i dostarcza drobnych szczegółów większej tajemnicy w sposób, który nagradza uważną uwagę. W szczególności Koreeda świetnie wykorzystuje pewne powtarzające się przedmioty – but, zapalniczkę – do tego stopnia, że ​​ich ostateczny wygląd przypomina elementy układanki zadowalająco wskakujące na swoje miejsce. W podobnym duchu konstruuje także wyszukaną złośliwość nawiązującą do tytułu filmu, w której słowo „Potwór” powtarza się w filmie kilka razy, w różnych kontekstach.

Wrażliwa reżyseria Koreedy gra przez cały czas w interesującą grę z sympatią widzów, podkreślając kluczową tezę filmu dotyczącą znaczenia perspektywy. Opłaca się to pięknie w trzecim akcie, kiedy cała historia zostaje ujawniona, a prawdziwe motywacje bohaterów zostają wzruszająco obnażone.

Kreacje są znakomite, a Nagoyami, Kurokawa i Hiiragi starannie cieniują swoje postacie, tak że oscylują pomiędzy podejrzliwością a współczuciem. Silne wsparcie zapewnia także Tanaka, której postać okazuje się mieć własny mroczny sekret.

Ponadto Koreeda tworzy świetne poczucie miejsca, wspomagane przez wspaniałe lokalizacje i scenografię, w szczególności z porzuconym wagonem w lesie, który służy jako swego rodzaju bezproblemowa idylla dla Minato i Yori gdzieś gdzie ich wyobraźnia może puścić wodze swobodzie.

Do tego dochodzi wspaniała ścieżka dźwiękowa, zawierająca utwory skomponowane specjalnie na potrzeby filmu przez nieżyjącego już kompozytora Ryuichi Sakamoto, któremu film jest dedykowany. Projektowanie dźwięku również robi wrażenie, szczególnie podczas kluczowej sekwencji tajfunu i zaskakująco poruszającej sceny z udziałem instrumentów dętych blaszanych.