Bombaj: Gruźlica (TB) jest drugą najczęstszą chorobą zakaźną na świecie zabójczą, z ponad 2,95 milionami aktywnych przypadków zgłoszonych w samych Indiach w 2020 roku. Spośród tych przypadków 135 000 sklasyfikowano jako przypadki gruźlicy wielolekoopornej, co podkreśla istotne wyzwanie, jakie stanowią szczepy lekooporne dla skuteczności leczenia i środków kontroli. Firma HaystackAnalytics we współpracy z dr DY Patil Medical College w Pune opublikowała kompleksowe badanie rzucające nowe światło na dynamikę gruźlicy w Indiach. Badanie opiera się na rzeczywistych danych dotyczących profilu lekooporności gruźlicy, uzyskanych na podstawie sekwencjonowania całego genomu 600 próbek klinicznych od pacjentów chorych na gruźlicę w Indiach. Badanie to wskazuje powody, dla których klinicyści wysyłają próbki do WGS, ponieważ są to przypadki trudne do wyleczenia i/lub nawrót i niepowodzenie leczenia.W przypuszczalnych przypadkach gruźlicy MDR sekwencjonowanie całego genomu wykazało, że gruźlica przedwczesną lekoopornością (przed XDR-TB) występowała w 50,83% przypadków, podczas gdy MDR-TB wykryto w 15,5%, w niemal równoważnych proporcjach wśród mężczyzn i kobiet. Odkrycia uwypukliły oporność nie tylko na ryfampicynę – lek stosowany w leczeniu różnych zakażeń prątkami, i izoniazyd – antybiotyk wskazany w leczeniu pierwszego rzutu aktywnego zakażenia Mycobacterium tuberculosis (TB), ale także na fluorochinolony, które są powszechnie stosowane jako lek przy infekcjach dróg oddechowych i dróg moczowych. Dominującym rodowodem był genotyp pekiński (39,5%), następnie Delhi-CAS (36,66%) i EAI (14,50%). 55 procent w grupie wiekowej od 15 do 35 lat i 67 procent w grupie wiekowej do 14 lat miało gruźlicę przed XDR.

Dr Anirvan Chatterjee, dyrektor generalny i współzałożyciel firmy HaystackAnalytics oraz współautor tego badania, powiedział: „Według raportu Global TB Report 2023 przygotowanego przez WHO w Indiach występuje 27 procent wszystkich przypadków gruźlicy na świecie. Nasze badanie podkreśla pilną potrzebę ponownego rozważenia konwencjonalnego, uniwersalnego podejścia do leczenia gruźlicy. Ponadto zrozumienie linii genetycznych, zwłaszcza dominacji genotypu pekińskiego, a następnie Delhi-CAS i EAI, ma kluczowe znaczenie dla opracowania ukierunkowanych interwencji i strategii leczenia. Jeżeli leczenie przeciwgruźlicze stosuje się w przypadku braku pełnego profilu lekooporności, terapia taka może obejmować jeden lub więcej leków, na które pacjent jest oporny, co może zagrozić wynikowi terapii.

Badanie podkreśla rosnące wykorzystanie i przyjęcie sekwencjonowania całego genomu przez lekarzy i klinicystów w celu dokładnej diagnostyki, spersonalizowanego podejścia do leczenia i interwencji politycznych w walce z gruźlicą lekooporną. Stwarza to dalsze możliwości w zakresie edukacji pracowników służby zdrowia i pacjentów w zakresie racjonalnego wykorzystania zaawansowanych technologii i odpowiednich praktyk leczenia gruźlicy. Obejmuje to potrzebę wykorzystania technologii diagnostycznych, takich jak CBNAAT i sekwencjonowanie całego genomu, w obliczu pojawiającej się oporności na nowsze leki, takie jak bedakilina. Spostrzeżenia te służą informowaniu decydentów, podmiotów świadczących opiekę zdrowotną i opinii publicznej o kluczowych kwestiach związanych z leczeniem gruźlicy i lekoopornością, a ich celem jest zwiększenie wysiłków w zakresie kontroli gruźlicy i zwalczanie ciężaru choroby.