Steve Martin nigdy nie trzymał się żadnego schematu. Pasuje do tego, że pierwszy oficjalny dokument o jego życiu jest podobnie niekonwencjonalny: luźna historia opowiedziana w dwóch częściach, jedna skupiająca się na „Wtedy”, druga na „Teraz”, przy czym obie części zadebiutują w Apple TV w piątek. Zarówno dokumentalista, jak i bohater starają się najlepiej, jak potrafią, zrozumieć, czym jest „Steve Martin”.

Wyreżyserowany przez samozwańczego superfana Morgana Neville’a „STEVE! ” nigdy nie ogranicza się do jednej formy. Podobnie jak jego temat, pozwala sobie na odrobinę luzu, wykorzystując każdą dostępną technikę, aby pomóc w namalowaniu prawdziwszego obrazu Martina, mężczyzny tak enigmatycznego, że wydaje się, że jego bliscy przyjaciele nawet nie mają nad nim kontroli. Nie byłby pierwszym wykonawcą, który zachował to wszystko na scenę: Martin twierdzi, że możliwość przybrania osobowości podczas występów była w pewnym stopniu pocieszająca. Potrafił także nieustannie odkrywać siebie na nowo. Kto inny mógłby odejść od stand-upu w chwili, gdy osiągnął status gwiazdy rocka?

I tak medium staje się zlewem kuchennym: zawiera materiały filmowe, animacje, rekonstrukcje, domowe nagrania wideo, klipy filmowe, fragmenty stand-upów, występy w talk show, nowe wywiady ze znanymi przyjaciółmi, scenariusze lektorskie i trochę wiszących na ścianie materiał filmowy przedstawiający go, jak spędza czas z Martinem Shortem, jeżdżąc na rowerze, spacerując po mieście, grając w karty i omawiając dowcipy na potrzeby ich programu. To prawdopodobnie jedyny sposób na uchwycenie artysty, który doprowadził łącznik do absurdalnego poziomu: magika/artysty balonowego/powieściopisarza/gracza na banjo/scenarzysty/eseisty/kolekcjonera dzieł sztuki/żartownika/rysownika/gwiazdy filmowej/ojca/męża/przyjaciela. czego mi brakuje?

Dla każdego, kto czytał wspomnienia Martina „Born Standing Up”, „Wtedy” może nie być szczególnie odkrywcze, ale wszystko to ma kontekst i ciekawie jest usłyszeć, jak Martin szczerze zastanawia się nad chwilą, która teraz wydaje się „jak przebłysk”. Chociaż mógł nie mieć planu, miał doskonałe wyczucie, kiedy trafi w ślepy zaułek, czy to w magii, stand-upie, czy nawet w filmie.

Jego życie w filmach zostało zapisane na potrzeby „Teraz” i widać kogoś, kto wciąż zmaga się z agonią wynikającą z tego, że nigdy tak naprawdę nie wie, czy coś zadziała. Każdemu czasem się nie udaje, ale Martin zaliczył serię brutalnych sukcesów w „The Jerk”, po których nastąpiła epicka klapa w „Pennies From Heaven” i to był dopiero początek jego kolejki górskiej w Hollywood. W pewnym sensie odszedł od tego, ale też trochę nie. Powiedział, że musi nakręcić 40 filmów, żeby dostać pięć dobrych. Zachowuje się trochę sarkastycznie, ale mam nadzieję, że wie, że wielu ludzi kocha o wiele bardziej niż pięć marnych filmów ze Stevem Martinem.

Szczególnie fascynujące jest wgląd w jego złożone relacje z krytykami i to, jak znalazł ujście w pisaniu zarówno beletrystyki, jak i literatury faktu. Osobiście żałuję, że nie poświęcono więcej czasu filmom i jego tekstom, takim jak „Shopgirl”. Każdy z pewnością ma swojego faworyta, którego to nie wystarczy.

Jeśli chcesz zachować w pamięci Steve’a Martina jako tego dzikiego i szalonego faceta, George’a Banksa, Navina czy Lucky Day, a nie przejmujesz się jego relacjami z ojcem, jego decyzją o zostaniu ojcem w późnym wieku, refleksjami na temat jego kolekcja dzieł sztuki, pamiątki, które trzymał przez lata i rzeczy, których nie zrobił, a czego chciał – te filmy mogą nie być dla ciebie. Bycie fanem nie ma żadnych zasad. Dla niektórych biografia może oznaczać wszystko. Dla innych nie ma to większego znaczenia, skoro bez tego można czerpać tyle radości.

Martin, który w pewnym sensie był otwartą księgą, a pod innymi strzeżony, jest tutaj naprawdę bezbronny – szczególnie w „Teraz”. Neville uchwycił go, jak patrzy na scenariusz „Samolotów, pociągów i samochodów” i zastanawia się nad swoim zmarłym przyjacielem i współpracownikiem, Johnem Candym. Odbył się wspaniały monolog, powiedział, w którym Del Griffith z Candy opowiada historię swojego życia. Martin przypomniał sobie, jak wrzeszczał poza kamerą, gdy Candy to dostarczała. A jednak z jakiegoś powodu został on skrócony do linijki lub dwóch. Czyta trochę i zaczyna płakać.

Jest tego więcej, ale jeśli brzmi to intrygująco, naprawdę powinieneś to obejrzeć. Neville powiedział, że nie ma znaczenia, w jakiej kolejności. A co to ma do rzeczy? Na pewnym poziomie nadal pozostaje zagadką. Zwykłym śmiertelnikom trudno jest pojąć pół wieku nieziemskiej sławy, ale miło jest też patrzeć, jak znajoma twarz zastanawia się, jak w wieku 78 lat w końcu odnalazł szczęście. Poza tym historia Steve’a Martina nie jest jeszcze do końca skończona. To tylko dwie części.

„STEVE! dokument w dwóch częściach” – premiera Apple TV, która w piątek będzie transmitowana strumieniowo, ma ocenę TV-MA. „Wtedy” to 98 minut. „Teraz” to 95 minut. Razem dają trzy gwiazdki na cztery.

Ten artykuł został wygenerowany na podstawie automatycznego źródła informacji agencji informacyjnej, bez modyfikacji tekstu.